Tijdens het terug lezen van mijn verhalen in 2009 vlak na het overlijden van papa (want ik mis hem nog steeds, nog erger dan toen) kom ik het verhaal 'huilt de wind ?' tegen.
Ik was zn stem even kwijt.
7 Oktober is het alweer 4 jaar geleden. 4 jaren waarin ik heb kunnen huilen, maar ook lachen, waarin ik heb leren verwerken, maar waarin ik soms ook niet verder kwam. Ik weet nog hoe je lacht pa.
Ik weet nog hoe je zei; 'Verder nog nieuws ? Wil je mama nog even ?' als we belden en voor je de telefoon aan mama gaf, nog zei: 'Kus ? Mwah !'
Ik weet t nog. Ik hoor je nog. Soms ben ik zo bang dat te verliezen.
En ik hoop zo dat er 'meer' is
en ik je ooit weer zie.
En dat je ziet hoe leuk je kleinzoon is. (Hij is echt leuk, pa.)
Ik huil en ik lach nu,
want ik mis je, ik mis je.
(Ik grijp je, ik gris je.)