Ik heb níéts te zeggen
Ik heb niets te zeggen over mijn lijf. Ik heb niets te zeggen over mijn leven. Mijn stickers en stempels leiden lijden mijn leven. Ik ben stickers en stempels. Ik ben niet ik. Ik ben stickers en stempels.
Ik doe zó fucking mijn best! Maar niemand die het ziet. Het enigste wat gezien wordt zijn de stickers en stempels.
“ik” kan nu even niets. Kan niet “gewoon” afwassen en dan ook nog geholpen worden. Kan niets, niks, nada, noppes. Begrijp nou gewoon dat ik even niets kan, dat ik vol zit. Vol van emoties. Vol van verdriet en angst.
Haat. Ik deed zó fucking mijn best om die stickers en stempels niet te krijgen, zó ongelofelijk fucking mijn best. Maar zoals gewoonlijk heb ik het weer eens verknalt, zoals ik altijd alles verpest. Want ik ben bestempeld, volgestickerd. Bevuild.
Het enigste waar ik verdomde goed in ben, is “het graven van mijn eigen graf”, verdomme!
OrangeGirl, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende