Ik kan dit niet meer zo
Zoals vaker verteld in mijn verhalen, is mijn moeder overleden op 17-02-2019.
Dit viel in de laatste week van de voorjaarsvakantie, maar ik ging meteen weer naar school en pakte het normale leven meteen op. Tuurlijk was dit niet goed voor mijn mentale gesteldheid en zocht ik uiteindelijk hulp, maar werd al gauw aan de kant geschoven, omdat het zogenaamd "te goed" met mij ging.
Ik geloofde dit en maakte toen der tijd geen nieuwe afspraak meer.
Nu zijn we 1,5 jaar later, maar het gaat slecht met me. Ik heb mentaal niet alles meer op een rij en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik ben snel aangebrand en emotioneel, heb geen puf meer om sommige dingen te ondernemen. Wanneer ik al aan mijn moeder denk, een foto/filmpje terug zie of een filmscene zie waarin moeder en dochter hun liefde delen, breek ik in duizenden stukjes.
Ik krijg steeds vaker ruzies en discussies met mijn vriend, omdat ik dus op een of andere manier geen nee meer accepteer en hem alleen maar bij mij wil hebben. Dit is natuurlijk geen gezonde relatie zoals het nu gaat en ik weet dat het veel vanuit mijn kant komt, aangezien we eigenlijk eerder nooit ruzie hadden.
Ik wil ook geen ruzies of discussies met hem en ik heb er altijd vrijwel meteen spijt van, maar toch gebeurd het keer op keer. Het is vermoeiend voor mij, maar ook voor hem. Hij verdiend dit niet.
Hij stelde voor om weer hulp te gaan zoeken, maar ik durf dit eigenlijk niet te ondernemen. Voor mijzelf is het niet het probleem, maar ik wil dit mijn vader niet aan doen. Ik houdt voor iedereen altijd een masker voor, dat het altijd wel goed gaat en dit doe ik dus ook bij mijn vader, hoe onverstandig het ook is. Het gaat stukje bij beetje beter met hem. We hebben nu een nieuw appartement, hij heeft een nieuwe, betere baan en zijn gezondheid is stabiel dus ik wil hem niet weer zorgen laten maken om mij.
Misschien is dit een domme gedachtengang, maar ik vind het heel lastig.
Ik hoopte eigenlijk dat iemand hier tips heeft.
Moet ik toch mijn vader op de hoogte stellen en vertellen dat ik hulp nodig heb, of zijn er andere manieren om dit te verwerken?
Dit viel in de laatste week van de voorjaarsvakantie, maar ik ging meteen weer naar school en pakte het normale leven meteen op. Tuurlijk was dit niet goed voor mijn mentale gesteldheid en zocht ik uiteindelijk hulp, maar werd al gauw aan de kant geschoven, omdat het zogenaamd "te goed" met mij ging.
Ik geloofde dit en maakte toen der tijd geen nieuwe afspraak meer.
Nu zijn we 1,5 jaar later, maar het gaat slecht met me. Ik heb mentaal niet alles meer op een rij en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik ben snel aangebrand en emotioneel, heb geen puf meer om sommige dingen te ondernemen. Wanneer ik al aan mijn moeder denk, een foto/filmpje terug zie of een filmscene zie waarin moeder en dochter hun liefde delen, breek ik in duizenden stukjes.
Ik krijg steeds vaker ruzies en discussies met mijn vriend, omdat ik dus op een of andere manier geen nee meer accepteer en hem alleen maar bij mij wil hebben. Dit is natuurlijk geen gezonde relatie zoals het nu gaat en ik weet dat het veel vanuit mijn kant komt, aangezien we eigenlijk eerder nooit ruzie hadden.
Ik wil ook geen ruzies of discussies met hem en ik heb er altijd vrijwel meteen spijt van, maar toch gebeurd het keer op keer. Het is vermoeiend voor mij, maar ook voor hem. Hij verdiend dit niet.
Hij stelde voor om weer hulp te gaan zoeken, maar ik durf dit eigenlijk niet te ondernemen. Voor mijzelf is het niet het probleem, maar ik wil dit mijn vader niet aan doen. Ik houdt voor iedereen altijd een masker voor, dat het altijd wel goed gaat en dit doe ik dus ook bij mijn vader, hoe onverstandig het ook is. Het gaat stukje bij beetje beter met hem. We hebben nu een nieuw appartement, hij heeft een nieuwe, betere baan en zijn gezondheid is stabiel dus ik wil hem niet weer zorgen laten maken om mij.
Misschien is dit een domme gedachtengang, maar ik vind het heel lastig.
Ik hoopte eigenlijk dat iemand hier tips heeft.
Moet ik toch mijn vader op de hoogte stellen en vertellen dat ik hulp nodig heb, of zijn er andere manieren om dit te verwerken?
25 aug 2020
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
woensdag 26 augustus 2020 07:09
Je bent niemand iets verplicht om te delen, zeker wanneer je daar zelf nog niet klaar voor bent.
Aan de andere kant, is zorgen maken erg? Het geeft aan dat hij graag ziet dat het goed met je gaat, en zo te lezen is er ook genoeg reden tot die (terechte) zorgen. Wanneer je daarbij aangeeft dat je er graag hulp bij zoekt dan is het voor hem misschien ook makkelijker om het verder in jouw handen te laten, de manier van verwerking bij jou te laten.
Sterkte!
-
sadness
woensdag 26 augustus 2020 09:29
Als je je vader nog wat ruimte wil gunnen, hou je het nog even voor je en begin je aan therapie en wellicht kan je het later eens vertellen hoe het gaat? Of voel je juist dat je meer met hem wil delen? Dan kan je toch vertellen dat je nog steeds veel verdriet hebt en dat het je leven nog te veel beïnvloed? Wellicht kan hij juist heel goed naast je staan en je ook helpen. Immers zeg je in je verhaal dat het hem goed gaat. Hoe voel jij je er bij? Volg je hart en doe wat jij denkt dat goed is. Je kan geen foute keuze maken. Behalve doen alsof alles goed gaat en dat masker ophouden. Sterkte.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 aug 2019 Het is bijna zover ( 1 )
- O 15 jul 2019 hoe?! ( 5 )
- O 01 jul 2019 De laatste loodjes. ( 1 )
- O 19 jun 2019 Curadise ( 4 )
- O 06 mei 2019 Psycholoog ( 3 )