Ik kom er niet uit..

Ik heb het idee dat het niet helemaal goed met me gaat.. Over het algemeen.. Als ik onder de mensen ben & genoeg te doen heb gaat ik prima.. Maar wanneer ik alleen ben.. Slaan mijn gevoelens compleet op hol..

Ik denk dat het inmiddels 3 maanden geleden is dat ik Tim voor het laatst sprak.. Hij haalde me op vroeg in de ochtend.. Ik rook de whisky van een meter afstand.. Eenmaal bij hem thuis bleek dat meneer zijn verjaardag had gevierd.. Zonder mij uit te nodigen.. En wat ik al een poosje vermoedde.. Werd werkelijkheid.. Hij kon mij niet toe laten in z'n leven.. Hij had het geprobeerd en een tijdje was het goed gegaan.. Maar de laatste weken ging het niet goed.. Hij trok me bij hem op bed.. Legde z'n hoofd op m'n schoot en begon het bekende praten/hart luchten wat hij alleen maar deed na een fles whisky en wat hij alleen deed bij mij..

Hij bood z'n excuses aan.. "ja waarvoor eigenlijk?! Ik ga niet vreemd ik doe niks verkeerd met anderen" waarop ik zei "ik zie je bijna amper!" ..hij deed er een schepje bovenop.. "je ziet me nooit.." hij begon te vertellen over dat het niet goed met hem ging.. Dat ie met een woede rondliep naar heel veel mensen in zijn omgeving.. Dat ie niet wist wat ie moest doen met bepaalde zaken.. Hij zat letterlijk met z'n handen in het haar..

Misschien had ik hem toen moeten bijstaan.. Gerust moeten stellen en vooral de problemen die ik met hem had voor me moeten houden.. Hij kon mijn gezeur er niet bij hebben.. Maar ik was kwaad.. Hoe kun je nou zeggen dat je van iemand houd en dan vervolgens die persoon links laten liggen!? Ja als tie dronken was wist ie me te vinden.. En ik liet het toe.. Ik had hem al veel eerder aan z'n verstand moeten brengen dat ie zo niet met me om kon gaan.. Maar juist op dat moment kwam het er uit.. En het gekke is.. Hij gaf me gelijk.. Gaf toe dat ie daarin een klootzak was geweest.. Maar hij kon er op dit moment niks meer van maken.. Zo erg zat ie in de knel.. Toen ik aangaf dat mijn geduld een x op was zei hij "jou geduld is al op" ik zei nog dat dit niet het geval was "ik ben er toch?!" ..alles wat ik dacht kwam uit .. Hij kwam er open en eerlijk voor uit dat hij zich zo gedroeg omdat ik dat toe liet HIJ HAD GELIJK .. Zelfs toen ik vroeg waarom hij voorheen wel constant kon bellen en nu ineens niet meer zei hij.. "tja ik vond je leuk.. En nu heb ik je al" ik wist dit allang maar dat juist hij mijn gedachtes bevestigde kwam aan als een bom..

Tijdens dit gesprek lag hij nog steeds als een klein kind bij mij.. En ik met m'n armen om hem heen z'n handen bijna fijn te knijpen.. Alsof ik wist dat dit onze laatste nacht zou zijn.. De volgende ochtend moest ik weg.. Meneer was natuurlijk niet wakker te krijgen.. De alcohol had z'n werk gedaan.. De openheid van een paar uur eerder was verdwenen.. En ik mocht het doen met een whisky walm en een vent die niet eens de moeite kon nemen om z'n ogen open te doen en me uit te laten..

Toen was ik er zo klaar mee.. Met tranen in m'n ogen vertelde ik hem dat ie maar eens na moest denken over wat ie nou nog met ons wilde en dat ik het op deze manier niet kon.. Ik ging er aan kapot.. En als tie er uit was hoorde ik het wel.. En zo ben ik boos huilend z'n huis uit gestampt en heb de deur achter me dicht gesmeten..

Ik had werkelijk verwacht dat ik hem nog wel zou horen.. Maar tot op de dag vandaag geen reactie.. En ik.. Ik kom er gewoon niet uit.. Had z'n nummer verwijderd.. Beter kon ik ook niet in de verleiding komen weer achter hem aan te sjouwen.. Ik heb geprobeerd hem te vergeten en het achter me te laten.. Het lukt me NIET.. Zelfs na 3 maanden radiostilte komt hij elke dag weer voor in m'n gedachtes.. Ik huil regelmatig als ik in bed lig te piekeren over de hele situatie.. Ik kom niet in slaap.. Ik mis hem nog even erg als de eerste dag.. Het gaat gewoon niet over en ik word er moedeloos van.. Ik wil verder.. Maar ik ben in 3 maanden tijd geen steek opgeschoten.. Sterker nog.. Als hij nu zou bellen zou ik binnen 5 minuten op de fiets zitten naar hem toe..

En nu.. Met synchroniseren van m'n nieuwe telefoon wil het toeval dat z'n nummer weer in m'n telefoon staat.. En daar zit ik nu al het hele weekend naar te kijken.. Ik wil hem bellen.. Of sms'en.. Ik vind dat ik dat niet moet doen.. Uit respect naar mezelf maar.. M'n hart zegt wat anders..

Ik ben gewoon bang dat ik hier nooit uit kom..