ik leef nog, soort van.....

Het is lang geleden dat ik hier wat geschreven heb. Er is veel gebeurd en er staat nog veel te gebeuren.

Allereerst gaat het helemaal niet goed met me, het is me allemaal te veel geworden.
Daar mijn ex het zonodig vond om me om de dag te kleineren en te treiteren kon ik me niet meer op mijn werk concentreren hoe ik ook mijn best deed, dit had uiteraard gevolgend. Dag leuke baan, dag leuk team. Hallo groot gapend gat......

Ja ik zit weer thuis, ik heb echt dagen rondgelopen met de vraag wat nu en hoe....

Ik wist dat ik het niet alleen kon heb dus heel slim maatregelen getroffen, heb me gemeld bij de psychiater en daar zit ik dan, weer in therapie. Niet omdat ik zwak ben, maar omdat ik een helpende hand nodig heb. Die me laat zien wat ik kan doen en alles weer geordend krijg. Mijn gedachtes om er een eind aan te maken zijn er nog steeds, maar wordt wel doffer. Dit jaar ga ik ook naar het centrum voor psychotherapie. Dat moet mij helpen om mij uit dit soort situaties te houden en mijn manier van denken te doorbreken.

Mijn ex laat me nu gelukkig wel steeds meer met rust, alleen de momenten dat hij weer in Nederland is zorgt er bij mij voor paniek aanvallen, onrust, slecht slapen en eten. Hij komt zijn afspraken niet na of nauwelijks en liegt helaas nog steeds veel waar ik dus echt niet tegen kan. Ook de scheiding is nog steeds niet rond daar hij mij pusht om alles zo snel mogelijk te doen, maar zelf steeds verzuimt de juiste informatie te verschaffen en afspraken niet nakomt. Ik hoop dat er snel een eind in zicht komt en ik er een punt achter kan zetten. Want in tegenstelling tot hem gun ik hem wel liefde en geluk. Ben ik wel eerlijk naar hem. En herinner ik me wel de mooie en goede momenten.

Helaas voelt het nog steeds raar dat mijn zusje er niet meer is, ik heb ter ere van haar een tatoo laten zetten op mijn pols, een mooie H met een vlindertje. Ik vind het nog steeds vreemd om bij mijn ouders langs te gaan, wetende dat zij er niet zal zijn....Heb het dan ook nog steeds niet verwerkt of kunnen huilen.

Binnenkort ga ik 2 weken naar Italie, ik hoop dat het mij goed gaat doen, dat ik er even uit ben. Dat ik een stukje van de scherven kan lijmen.

sorry dat ook dit verhaal geen leuk verhaal is, maar blijf moed houden zo ver als het me lukt

liefs kleine moi