Ik trek & snap het niet meer..

Gister..
- Was mijn mama jarig!
- Is me papa terug gekomen uit Servië!
- Had ik het gevoel dat alles net als vroeger is.
- Had ik het gevoel dat mijn hart verscheurd in 100 000 stukjes van geluk/verdriet om hoe het op het moment is.

Het wordt met de dag erger.. het lijkt soms als of mensen echt niets anders hebben te bespreken dan de scheiding van mijn ouders. Ik word er knettertje gek van.. er zijn dagen dat er niet aan wil denken en dan ik gewoon afleiding zoek & toch word je ermee geconfroteert.

Mensen kunnen wel zeggen het is goed bedoeld bla - bla - bla, maar mensen moet ook snappen dat ik er geen behoefte & zin aan heb om er constant over te hebben. "Praten helpt" ja maar ook niet 24/7! Ik word er gek van dat ik er toe gedwongen word gewoon..

De laatste tijd is dat de enige onderwerp, nou op gegeven moment kun je het echt niet meer aanhoren, ook al gaat het over je eigen leven! Ik snap wel dat er allemaal geregeld moet worden & dat lukt me wel..maar met iedereen uitbreid bespreken wurgt me! Snap gewoon niet hoe ik mensen hun bek kan dicht snoeren.. Ik word er gek van!

Bij mijn vriend kan ook niet al mijn steun en toevertrouw vinden. Als het met hem en zijn familie alles goed gaat, dan is alles koek en ei.. Maar als het om mijn familie gaat.. dan merk je echt minderwaardigheid.
Wat zijn familie zegt en denkt is gewoon zo & mijn familie "die leeft voor Servië en denkt op zijn Servisch" die zal het vast niet weten. Nja hoe moet het anders? Als je je huis, familie en alles kwijt raakt door de oorlog, niet vrijwillig dus! Je land moet verlaten.. kan je het niet zo maar 1,2,3 vergeten en "een Nederlander" worden of ligt het aan mij?

Vrienden heb ik ook niet echt. Leid een druk leven. Mijn zusje & nog een meisje zijn me enige vriendinnen, maar zij gaan ook naar school en werken..

Afgelopen twee weken voel ik me heel beroerd. Het wordt ook met de dag erger.. heb druk op de borst, me handen shaken, weinig gevoel in me benen.. constant hoofdpijn. De opmerking van me vriend "Je hebt ook altijd wat als we ergens heen gaan" Als of ik er wat aan kan doen..

Hij wil sex, hij wil leuke dingen doen, dat is los ga op feesten en alles.. ik doe ook mijn best maar het lukt niet altijd. Ik kan het niet weg stoppen allemaal. Ik snap wel dat me relatie er niet onder mag lijden.. maar soms twijfel ik over mijn relatie.. Ik heb hem pas gezegd: ik doe alles voor je! Sinds ik je ken heb ik altijd voor je klaar gestaan met slechte en goede dingen. Heb ik nu een keer je steun nodig & je begrip laat je me keihard vallen". Twee dagen was het goed & toen ging die weer z'n eigen ego na.

Ik snap niets meer, ik trek niets meer, weet niet wat ik moet doen..