Ik weet het niet meer

Het ene moment is hij het liefste vriendje van de wereld en wil niets liever dan 24/7 bij hem zijn en wil zou ik hem echt niet kwijt willen en het andere moment behandeld hij me alsof ik een vage vriendin ben of een klasgenoot en ben ik zo blij als de trein deuren sluiten en ik eindelijk in huilen kan uitbartsen.

Ik weet het niet meer. Ik weet niet of ik dit nog wel wil, dat gekwets de hele tijd. Ik weet niet meer of ik hem nog wel wil. Ik weet niet of hij mij nog wel wil. Maar ik weet ook niet hoe ik dit zonder hem ga kunnen.
Ik weet even helemaal niets meer

Zaterdag gaat alles nog goed, is het in het begin een beetje aftasten omdat we vrijdag's en die zelfde dag nog woorden hadden via whatsapp. Feest van z'n broertje die 18 werd dus allemaal familie en vrienden over de vloer en uiteraard gaan er (ook bij hem) uiteindelijk wat biertjes in en POEF daar is die. De jongen die ik altijd wil zien. Die zich niet inhoud met zeggen wat 'ie voelt en denkt en me gewoon aanraakt zoals een vriend dat hoort te doen. Eenmaal in bed lijkt die alcohol helaas al weer wat uitgewerkt en moet ik zowat smeken om een nachtkus..

Vandaag was het weer helemaal fout. We wisten niet wat we konden doen en meneer schuift dat dan op mij af. Hij is chagrijnig en ik kan niets goed doen. Zelfs een subtiele hint om maar wat fysiek contact te krijgen valt verkeerd en hij is geïrriteerd.
Uiteindelijk hebben we maar een film gekeken en na een volgende rot opmerking heb ik m'n spullen gepakt en gezegd dat ik de eerste de beste trein wel terug zou pakken.
Hij loopt toch nog maar even mee naar het station (en vind zichzelf dan, zelfs, na zo'n rot dag een echte heer) maar zegt onderweg geen woord. De trein komt, ik krijg nog een kus en hij zegt "Tot....? Weet niet" - "Nee weet niet"

De deuren sluiten en ik breek. Alweer.
Ik weet het niet meer