Ik weet het niet meer.. Ik kan t niet meer aan..

Tranen lopen langs me gezicht alsof er geen stoppen aan is.
Gedachten lopen op de volle loop alsof er geen blokkeer knop op zit.
Im a piece of trash right now.
Ik kan me rust en me draai niet vinden.
Ik kan het kind in mezelf niet vinden, want ik word ouder met de dag.
Ik lig weer in de clinch met mezelf, met alles om me heen.
Langzaam voel ik mezelf verliezen.
Langzaam voel ik het berg afwaarts gaan, voel ik dingen door me vingers glippen.
"WHY?" Is wat ik vraag, waar ik om schreeuw.
Ik schreeuw me longen en me keel kapot..
Ik alles wat ik voel, zeg en denk herken ik mezelf niet meer.
Waar is die jongen gebleven die altijd lachte, waar is die jongen die zich goed voelde?


Ik loop al jaren met problemen, problemen buiten en binnenshuis.
De laatste weken heb ik om de dag dezelfde droom.
Een droom die voortgekomen is uit een gevoel, uit een gedachten.



"Ik hoor stemmen schreeuwen, ik hoor gehuil.. maar ik zie niks.
Ik voel niks meer, ik weet niet hoe of wat.. waar ik ben.
Ik hoor iemand schreeuwen "DIT KAN NIET WAAR ZIJN, WAAROM LIGT HIJ DAAR,
WAAROM WORD HIJ NIET WAKKER!"
Langzaam begin ik dingen te zien, er schijnt ligt, maar ik kan niet zien.
Tot ik opeens de scherpte terug kreeg.
ik zag mezelf liggen op de grond.. met 2 mensen om me heen, ik kon aan hun lichaamsbouw en aan hun stem herkennen wie het waren.
Me moeder en Sheryl.
Ik vroeg me af wat er aan de hand was, waarom ze daar op hun knieën zaten, huilend.
Totdat er beweging in mij kwam, ik kon lopen. ik vroeg wat er was, maar ze hoorde mij niet, ze zagen me niet.
Ik liep om hun heen om te kijken wat er was..
Ik stond stil, kreeg geen adem.. ik stikte,
want wat ik zag was IK. ik lag op de grond, er was geen beweging in me.
Ik ging dichterbij, en ik merkte een grootte plas bloed op.. rondom me lichaam,
Ik schrok dus keek beter, rechts een mes, vol bloed.
links in mn hand een briefje waarop stond "het spijt me van al mijn daden,fouten en misstappen..
het kan niet verder zo, er is teveel gebeurd, sorry maar ik kon er niet meer tegen."

het is raar, want ik had gister namelijk gepraat met mijn moeder en met sheryl
dat ik bang ben dat ik ooit op een dag de grip op mijn leven verlies.
en dat ik vaak dacht

"ik maak zelf hier allemaal een einde aan, ik kan niet meer vechten tegen iets wat onbegrijkbaar is.. ik maak er een einde aan"

het is NIET menselijk om zo te denken,
en NEE ik pleeg geen zelfmoord, ook al denk ik soms dat iedereen en alles beter af is zonder mij..
maar ergens weet ik dat er mensen zijn die van me houden..

maar ik weet niet meer wat ik moet, en ik weet alleen, schrijf het van me af.. laat het gaan..
terwijl ik dit typ, lopen de tranen weer vollop.. ik snak naar adem, me hartslag versneld..
met de vraag


WAAROM?