Ik wil geuren zien

Ogen dicht en typen. Kutpianomuziek als achtergrond. Wat ik wel niet doe om mezelf af te leiden. Ik vroeg me ook echt af waar mijn plotselinge obsessie vandaan komt met huisinterieur. Ik ben de hele dag op pinterest plaatjes aan het kijken van huiskamers. Ik vind mezelf vermoeiend. Soms word je zo moe van jezelf, dat telkens wanneer je aan datgene denkt wat je zo fucked up maakt, je gewoon leeg voor je uit begint te staren, puur omdat het zo vermoeiend is. Het enige wat eruit komt, is een zucht. Wetend dat je op dit moment geen oplossing kunt vinden. En waarschijnlijk voor een hele lange tijd niet. Weten dat je je leven zo tegemoet gaat, is kwellend. De achtergrondmuziek is gestopt, ff replayen.

Soms stel ik mijn kamer helemaal wit voor. De blauwe muren met mijn lelijke muurschilderingen weg, alles helemaal wit. De meubels wit, beddengoed, vloer.. alles wit. Hoe zou ik me dan voelen? Misschien voel ik me dan ook wit vanbinnen. Wit is toch goed. Wit is licht. Wit is hoop. Zwart is toch evil. Ik houd van zwart.
Ik word gek van mijn kamer nu. Ik word gek van alles wat hoort bij de tijd waarin alles fout begon te gaan. Eigenlijk word ik ook gek van de nieuwe dingen. Het ligt dus niet aan de omgeving, oud of nieuw. Alles is hetzelfde. Het gene wat me gek maakt, zit binnenin. Bestaat er geen pesticide hiervoor? Misschien moet ik dat zelf maar eens gaan ontwikkelen. Mijn oren doen pijn van deze kakmuziek. Soms krijg ik keelpijn van muziek. Adioz