Ik wil het gewoon niet

Al even niet geschreven. Ik wilde wel maar het was het moment niet, het gevoel niet. Ik kan het gewoon niet onder woorden brengen. Niet zodat het onderwerp verteld wordt zoals het hoort. Dat ik nu wel schrijf? 4 Uur slaap gehad vannacht en emotioneel zit ik op een breekpunt.

In de therapie dus een nieuwe fase. Vorige week had ik echt de zwaarste week die ik ooit heb gehad sinds ik hulp heb. Alle wat oppervlakkerige trauma's worden verwerkt, krijgen een plekje, duidelijkheid, ik werk de laatste achterblijfselen op. Ik ben er bijna.

Maar dan ineens, misschien heb ik het al die tijd onbewust wat licht gehouden, afgehouden. Ik kan goed liegen en verbergen. Een trauma wat mij heeft gemaakt als mens, dat ik al bijna 10 jaar bij me draag. Nooit verwerkt, wel een vorm gegeven in mijn leven. Nooit vergeven.
Het maakt van alles los. Het verplicht mij een gevoel toe te laten wat ik al deze jaren heb geprobeerd te vergeten, zonder succes. Vraag me er naar en het zit mij direct hoog. Sinds het is gebeurt nooit meer met mijn moeder over gehad. Een gebeurtenis die onze vertrouwensband zo erg heeft beschadigd waardoor ik tot op de dag van vandaag moeite heb met mijn ouders en überhaupt mensen vertrouwen. De eerst fysieke stap was er over praten. Ik wilde niet, ik was het niet van plan ik kon het niet. Ineens gebeurde het toch.
Het heeft een halve lijkenkast opengetrokken maar ik kreeg erkenning, er werd naar mij geluisterd. Al die jaren niet gehad, en ik kreeg erkenning voor mijn pijn en verdriet.

Het is zo'n grote stap. Het voelt fantastisch maar het maakt ook zo veel los. Zal ik ooit wel veranderen? Wil ik dat wel? Ik vind het heel eng wat er komen gaat. Straks krijgt het langzaam een plekje, wat gebeurt er dan met dat deel wat daarvoor gevormd is? Verdwijnt dat dan? Verlies ik dan een stuk van mezelf? Ik ben al zo veel aan het herontdekken ik durf niet voorruit ik wil niet.

Ik loop achter de tijd aan, achter mijn leven. Zo veel te doen, misschien wel zo veel in te halen? Iedere dag is er weer 1 dichter bij het eind. Hoe moet ik dan verder? Ik ben er nog niet klaar voor ik kan dit niet.

Die vreselijke deurtjes ook..

-------------------------------------------------

Ineens een rust. Dit is de eerste stap hier. De volgende keer wordt het makkelijker. Ik moest hier doorheen. Een inconsistente zeestorm aan emotie en pijn uit het binnenste van mijn lijf en hoofd. Een keer diep ademhalen, af laten vloeien.
Ik besef dat ik een paniekaanval had terwijl ik dit schreef. Ik joeg mezelf er in, ik voelde het aankomen maar toch moest het wel gebeuren. Nu, vermoeid, liggen emoties meer aan het oppervlak dus kan ik er makkelijker bij.
De fysieke pijn slaat nu al toe. Wanneer die tics uit de hand lopen levert het zo'n spierpijn op.
Het vloeit echt al af. Ik voel me niet rustig, niet beter, ik heb wel een barrière doorbroken. Of nouja, er zit een scheur in nu.
Ik heb nog nooit zo'n kortstondige 123456 gehad. Het vloeit echt af nu, ik voel het al niet meer. Klein geheim, na het opslaan van mijn teksten lees ik ze nooit meer terug. Het hele idee is, van me af schrijven. Terug kijken op dingen in het verleden kan ik in deze situatie of überhaupt ooit natuurlijk niet afkeuren maar ik kan wel zeggen dat blijven hangen in het verleden niet nodig hoeft te zijn. Ik hield altijd een motto aan; als ik het niet uitspreek is het niet echt. Voel je aan wat daar allemaal door mis zou kunnen gaan? Ik weet beter nu en maak die fout nooit meer.

Langzaam loopt het leeg. Bedankt wereld, voor het zijn en het mogen zijn. Ik zou het niet willen missen ik wil hier nog wel even blijven. Mag ik de rest ook nog even houden?