In bed

Als we samen zijn en praten kijkt ze altijd weg, de ruimte in, naar de klerenkast, naar het bed, alles behalve naar mij. Is het omdat ik haar steeds aankijk, is het omdat ze zich niet op haar gemak voelt? Ze kruipt graag tegen me aan, op de bank, in het bed, in de tram, lopend over straat, ze is graag tegen me aan, maar echt aankijken, toch vaak niet.

Ze is heel stil, toch praat ze graag, ze vertelt me veel over zichzelf, over vriendinnen en haar (en ook mijn) teamgenootjes. Toch ontwijkt ze mijn blik. Ze stelt me af en toe een vraag en kijkt me dan even aan, dan geef ik antwoord en kort daarna kijkt ze weer weg.

Als we samen in bed liggen zegt ze weinig, tenminste weinig als er actie is. Als het rustig tegen elkaar aan liggen is kan ze rustig praten en een verhaal vertellen, maar zodra ik haar iets in-the-moment vraag, dan reageert ze of niet of heel zacht. Zelfde met wat ze fijn vind, als we rustig liggen zegt ze gemakkelijk dat haar arm niet lekker ligt, dat mijn arm niet fijn onder haar ligt, maar wederom, als we iets doen is ze compleet stil, ze reageert heet zacht of niet. Wel geeft ze over over duidelijk aan wat ze wilt naar het moment toe, mijn hand word geleid als een volgzame hond, maar weer, als er iets gaande is zegt ze niks.

"Wat spookt er in je hoofd?"
"Niks"
"Je bent zo stil, denk je echt nergens aan?"
"Nee, ik ben helemaal leeg in m'n hoofd"

Trek ik weer voorbarige conclusies, zijn mijn interpretaties te eenzijdig, laat ik mijn zorgdrang de overhand nemen?
Ligt het aan mij, of is er iets?




Zelfs het briljantste wat ze door neus en lippen door fluisterde ben ik vergeten, het was heel mooi, maar ik ben het kwijt.
11 nov 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Developing
Developing, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende