In de war

Al een tijdje voel ik me in de war.

Ik heb een vriend uit een andere stad, hij had net een nieuw huisje en ik zou bij hem gaan wonen. Een baantje had ik daar al gevonden.
Wel zou ik een aantal dagen in de week in mijn eigen stad wonen bij mijn ouders. Omdat ik 2 dagen in de week naar school ga.

Ik was begonnen op mijn nieuwe werk. Horeca was het. Hartstikke leuk maar omdat het huis nog niet af was moest ik elke werkdag weer terug rijden naar mijn eigen stad (circa 1 uur rijden met de auto)

Van de 1 op de andere dag kreeg ik twijfels, kreeg ik een raar onderbuik gevoel. Wil ik dit wel? Was ik er wel klaar voor? Vind ik mijn vriend wel leuk genoeg voor deze grote stap? IK werd er misselijk van en uitte dit naar mijn vriend.
Helaas snapte hij mij niet echt en zei alleen maar "komt wel goed"

Mijn vriend is erg druk met de verbouwing van het huis en zijn baan waar hij 60 uur ongeveer in de week werkt. Maar de laatste tijd spraken we elkaar nauwelijks meer en zagen we elkaar 1 keer per week. En dan was er wel altijd iemand anders bij. Ik kreeg steeds meer twijfels en mijn gezondheid begon slechter te worden. Ik denk door de stress. Heel erg moe en continu hoofdpijn.
In het begin kon mijn vriend het nog wel opbrengen om met mij te praten. Maar steeds minder had ie er nog begrip voor of energie ervoor. Waardoor mijn twijfels alleen maar erger werden.
Deze afgelopen week heb ik 3 keer tegen hem gezegd in een opwelling dat ik niet door kan gaan met deze relatie.. Maar steeds praten we het weer goed.

Nu afgelopen nacht was hij bij een vriends verjaardag. En na die verjaardag belde ik hem; maar hij wilde gelijk slapen want hij was moe en morgen moest hij weer vroeg op.
Ik gaf aan dat ik niet meer gelukkig was op deze manier. Ik kreeg alleen een zucht. Ja we bellen morgen wel... En toen hing ik op.

Ik was zo misselijk en gefrustreerd dat ik hem 2 smsjes stuurde met:

Lieverd het gaat zo niet langer. Ik denk dat we beiden een break nodig hebben. Het maakt me verdrietig dat het zo moet lopen tussen ons.

Toen kreeg ik niks terug en stuurde ik:

Je hoeft mij morgen niet te bellen, het doet je zo weinig allemaal.

Vanmorgen had ik niks terug. Wat een kut zooi.

2 uur later kreeg ik een paar boze berichtjes, dat ik al mijn berichtjes die ik naar hem had gestuurd naar zijn werk had verzonden.
Jezus wat ben ik dom!!! Dit gaat hij mij zeker nooit vergeven, en op zijn werk hoef ik nu al helemaal niet meer aan te komen.

IK hou van hem, maar hij maakt mij in de war en op dit moment verdrietig.
ik wist niet dat ik in staat was om dit soort dingen te doen. Maar dan zie je dat liefde soms gekke dingen met je doet.
Frustratie, jaloezie en dat soort dingen had ik nog nooit zo ervaren :-(
Weet even niet wat ik nu met mezelf aan moet...