in je

(niet zelf geschreven maar ik vind hem echt heel erg mooi)

als ik van ons het eerste sterf,
laat verdriet dan niet lang de hemel verduisteren.
wees onvervaard maar bescheiden in je verdriet.
het is een verandering, maar geen afscheid.
want net zoals de dood een deel is van het leven,
leven de doden eeuwig voort in de levende.
en alle opgestapelde rijkdommen van onze reis,
de momenten samen,
de onderzochte geheimen,
de gestaag groeiende lagen van intimiteit,
de dingen waardoor we lachten of huilden of zongen,
de vreugde over de zon op de sneeuw
of de eerste tekenen van lente,
de woordloze taal van blik en aanraking,
het weten,
ieder geven en ieder nemen,
het zijn geen bloemen die verwelken,
geen bomen die vallen en verkruimelen,
en ook zijn het geen stenen
want zelfs steen weerstaat de wind en de regen niet.
en machtige bergtoppen veranderen mettertijd in zand.
wat we waren, zijn we.
wat we hadden, hebben we.
een gedeelt verleden, onherroepelijk aanwezig.
dus als je loopt in de wouden waar we ooit samen liepen
en tevergeefs de vlekkerige oever afzoekt naar mijn schaduw,
of blijft staan waar we altijd stonden,
op de heuvel over het land uitkijkend
en als je dan iets ziet en uit gewoonte naar mijn hand tast
en hem niet vind en voelt hoe het verdriet je bekruipt.
wees dan stil.
sluit je ogen.
adem.
luister naar mijn voetstappen in je hart.
ik ben niet weg,
maar ben gewoon in je.