In nood leert men zijn vrienden kennen
Eigenlijk voel ik mij een beetje slecht & verraden...
Ik had een vriendin, een hele goeie... We zijn beiden 15 en verschillen juist 1 weekje. We kennen elkaar al zo'n 13 jaar en zij was mijn beste vriendin. Ik deed alles met haar, uitstapjes, fuiven, logeren, shoppen, je weet wel, al die casual things.
Toen het in april heel slecht met mij begon te gaan, begonnen we van elkaar te vervreemden. Zij had ook voor de eerste keer een vriendje & blijkbaar lukte het haar niet om haar oude vriend(inn)en te combineren met haar lief. Langzaam dreven we meer en meer uit elkaar en we kregen zelf vaak ruzie. omdat ik een week voor de grote examens afwezig was moest ik natuurlijk cursussen kopiëren maar zij had mij een deel niet gegeven. Gelukkig was het mondeling en heb ik alles kunnen uitleggen en geloofde de lerares mij. Toen was ik eigenlijk wel boos maar het ergste moet nog komen...
Ik heb dus jarenlang verzwegen dat het thuis zo slecht ging... Maarja, dat begon de laatste maanden meer en meer zijn tol te eisen & ja, ik dacht, ik kan mijn beste vriendin, die ik al zolang ken, natuurlijk vertrouwen... Ik heb haar alles verteld.... En toen heeft ze iets gedaan waardoor ik nooit meer van haar moet weten... Ze heeft het doorverteld aan haar vriendje, haar vriendje aan een gemeenschappelijke vriend en kun je al volgen? Plots wist 1/4 van mijn jaar het... Ze zei dat ze zelf heftig geschrokken was erdoor en het daarom gezegd heeft. MAN TOCH IK VERTROUWDE HAAR! en dan doet ze zoiets... Natuurlijk heeft ze van mij een hele regen verwijten gekregen en niet alleen van mij maar ook van de anderen die het wisten...
Toen ik dan begin Juli in het ziekenhuis lag, wist ze het, want mijn moeder had haar gebeld maar je moet niet denken dat ze 1 keertje geweest is of 1 keertje gebeld had...
Nu zijn er zo mensen die ik vroeger als gewone kennissen beschouwde en die ik zelf niet echt graag had maar die helpen mij meer dan die oude vrienden. Ik heb mijn clanmaten nog, en dan een hele boel mensen....
Gisteren stelde een meisje dat ik meer dan een half jaar niet gezien heb voor om bij haar een tijdje te gaan logeren... en ik beschouwde haar niet als een vriendin...
Nuja, die andere, die ik wel zo beschouwde, geeft eigenlijk geen reactie...
Maar ik moet toch niet meer van haar weten...
Dus
In nood leert men zijn vrienden kennen zeker?
Ik had een vriendin, een hele goeie... We zijn beiden 15 en verschillen juist 1 weekje. We kennen elkaar al zo'n 13 jaar en zij was mijn beste vriendin. Ik deed alles met haar, uitstapjes, fuiven, logeren, shoppen, je weet wel, al die casual things.
Toen het in april heel slecht met mij begon te gaan, begonnen we van elkaar te vervreemden. Zij had ook voor de eerste keer een vriendje & blijkbaar lukte het haar niet om haar oude vriend(inn)en te combineren met haar lief. Langzaam dreven we meer en meer uit elkaar en we kregen zelf vaak ruzie. omdat ik een week voor de grote examens afwezig was moest ik natuurlijk cursussen kopiëren maar zij had mij een deel niet gegeven. Gelukkig was het mondeling en heb ik alles kunnen uitleggen en geloofde de lerares mij. Toen was ik eigenlijk wel boos maar het ergste moet nog komen...
Ik heb dus jarenlang verzwegen dat het thuis zo slecht ging... Maarja, dat begon de laatste maanden meer en meer zijn tol te eisen & ja, ik dacht, ik kan mijn beste vriendin, die ik al zolang ken, natuurlijk vertrouwen... Ik heb haar alles verteld.... En toen heeft ze iets gedaan waardoor ik nooit meer van haar moet weten... Ze heeft het doorverteld aan haar vriendje, haar vriendje aan een gemeenschappelijke vriend en kun je al volgen? Plots wist 1/4 van mijn jaar het... Ze zei dat ze zelf heftig geschrokken was erdoor en het daarom gezegd heeft. MAN TOCH IK VERTROUWDE HAAR! en dan doet ze zoiets... Natuurlijk heeft ze van mij een hele regen verwijten gekregen en niet alleen van mij maar ook van de anderen die het wisten...
Toen ik dan begin Juli in het ziekenhuis lag, wist ze het, want mijn moeder had haar gebeld maar je moet niet denken dat ze 1 keertje geweest is of 1 keertje gebeld had...
Nu zijn er zo mensen die ik vroeger als gewone kennissen beschouwde en die ik zelf niet echt graag had maar die helpen mij meer dan die oude vrienden. Ik heb mijn clanmaten nog, en dan een hele boel mensen....
Gisteren stelde een meisje dat ik meer dan een half jaar niet gezien heb voor om bij haar een tijdje te gaan logeren... en ik beschouwde haar niet als een vriendin...
Nuja, die andere, die ik wel zo beschouwde, geeft eigenlijk geen reactie...
Maar ik moet toch niet meer van haar weten...
Dus
In nood leert men zijn vrienden kennen zeker?
15 aug 2003
- meld ongepast verhaal
-
lovelygurl
vrijdag 15 augustus 2003 21:42
wat vreselijk gemeen zeg!!
(}) -
fauve
vrijdag 15 augustus 2003 22:11
da meiske is u vriendschap blijkbaar echt ni waard!
-
hades
zondag 17 augustus 2003 00:00
nja, I know the whole situation, en eerlijk gezegd heb da altijd een rare gevonde, u ook ze maar gij op een wijze manier hé
, ma moet ook weten dat ik er altijd maar ook altijd voor u zal zijn muah xxxxx
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 sep 2003 vriend aan de deur
- O 21 sep 2003 rozen bezorgd
- O 31 aug 2003 Voor een dag van morgen [Gedicht]
- O 31 aug 2003 Als ik jou verlies [Gedicht]
- O 31 aug 2003 Geef hem terug
- O 31 aug 2003 Mooi Kdo
- O 29 aug 2003 Ziek op Pukkelpop ( 1 )
- O 26 aug 2003 Terug uit het ziekenhuis ( 2 )
- O 21 aug 2003 Mijn oma
- O 21 aug 2003 Moeder slaat weer door/nieuwe aankoop ( 1 )
- O 19 aug 2003 Miss Suikerzoet ( 1 )
- O 18 aug 2003 hoop, gemeenschappelijk doel, filosofie? ( 2 )
- O 18 aug 2003 Dreams are...
- O 18 aug 2003 MIjn droom ( 1 )
- O 18 aug 2003 hoop doet doodgaan! ( 1 )