Inhaalrace



Ik heb altijd het idee gehad geleefd te worden.
Ik had geen controle over m'n dagen, liet m'n leven bepalen door anderen (zonder het te beseffen, al wist ik wel dat 'nee' zeggen niet mijn sterkste punt was). Ik voelde continu een onverklaarbare weerstand, periodes van depressies en levenslust volgden elkaar razendsnel op en ik begreep nooit waarom, wanneer en hoe. Mijn leven hing af van wat er om me heen gebeurde.

Het ging maar door en door en door... alles wat ik moest stapelde zich op en voelde loodzwaar. Zelfs in mijn dromen was ik doodvermoeid, ik wilde regelmatig niets meer, ik wilde nergens meer zijn zodat niemand meer iets van me zou verwachten. Ik deed steeds minder en het voelde steeds zwaarder.

Ondertussen deed ik honderden analyses om uit te zoeken waar het aan lag, maar kon nooit ver genoeg uitzoomen om te zien waar ik vandaan kwam. (Was ik gek?)

Nu weet ik waar ik vandaan kom. Een onveilig nest. Ik kom ergens vandaan waar ik geen plek had, waar ik nooit iets goed kon doen, waar ik gekleineerd werd en verloren raakte. Ik ben verloren geraakt op cruciale momenten, door cruciale mensen, in een tijd waarin ik mezelf had moeten vinden, niet verliezen. Ik was 7, ik was 11, ik was 14, ik was 16.. toen mijn basis op losse schroeven stond. Daarom kan ik nu niet functioneren, ook al zeggen vrienden, leraren en werkgevers duizend keer dat ik het goed doe.

Ik durf te zeggen nu, dat ik niet gek ben.
Ik durf te zeggen dat ik gevormd ben door mijn familie.
Ik durf voorzichtig te geloven dat het niet raar is dat ik hier nu sta,
met vrijwel lege handen, in een race tegen de klok om in te halen wat ik heb gemist.


19 mrt 2010 - bewerkt op 19 mrt 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Librana
Librana, vrouw, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende