Vandaag had ik intake gesprek bij DGT (Dialectische Gedrags Therapie)
Deze therapie moet ik volgen omdat deze het beste zou aansluiten bij borderline persoonlijkheidssoornis.
Het was wel heel zwaar. Ik begin in juni met de therapie. Ik zie er nog steeds heel erg tegen op.
Mijn moeder was mee naar de intake. Ik wilde ook graag da mijn vader mee zou gaan.
Maar hij voelde zich niet lekker (like always)
Ik vind het altijd jammer dat mijn vader nooit naar dingen komt die belangrijk zijn voor mij. Geen doktersafspraken of optredens etc.
Mijn moeder zat daar met een arrogante kop van; schiet op ik wil hier weg!
Ik wilde er ook snel weer weg. Vandaag is wel weer gebleken hoe mijn ouders naar me kijken.
Het ging de laatste weken zo goed met me.
Ik heb geen one night stands meer.
ik wil ze niet meer
ik WAS gestopt met roken
ik had al 2 weken geen zelfmoordgedachtes meer gehad.
Nu, wel. Ik ben weer begonnen mer roken. Ik ben na vandaag weer terug bij het gevoel dat ik zelfmoord wil plegen. ALTIJD als ik met een of beide ouders gesprekken heb gehad bij mijn psycholoog word ik daarna weer heel erg down en depressief.
Ze zeggen daar dat ik aan de alarmbellen moet trekken als ik het aanvoel komen.
Maar ik weet niet bij wie.
Mijn moeder weigert me nog op en neer te rijden naar het ziekenhuis als ik weer van die gevoelens krijg.
Mijn ouders zijn alleen bezig met mijn broertje.
Ik mag niet eens meer zonder mijn ouders tijd met hem doorbrengen.
Ze denken volgens mij dat ik niet alleen mezelf maar ook hem om het leven zou brengen.
Dat zou ik nooit doen.
En juist, dat mn broertje zo bij me wordt weggetrokken maakt alles erger.
Ik heb zo'n hechte band met mn broertje, ik hou ontzettend veel van hem.
moest het even kwijt, sorry!