Is het soms vrijdag de dertiende?

Nee, al lijkt het wel zo. Ik ben kapot.

Vanochtend greep ik al me moed bijelkaar en ik weet niet hoe maar ik ben gewoon om vijf uur opgestaan, vijf uur in de focking ochtend. Ik geloof het zelf bijna niet, was ik het wel? Voor mij is dat echt een wereld prestatie ik blijf het liefst tot minstens tien uur s'ochtends in me bed liggen eerder ben ik echt niet aanspreekbaar. Maargoed, ik moet mijn stage uren halen anders haal ik me opleiding niet dit halfjaar.
Anyway daar gaat het niet om ..
Ik netjes met mijn serieus 10 kilo wegende tas er kon geen flikker meer bij maar ik dacht zolang de rits nog dicht kan (wat me ook echt heel veel moeite heeft gekost ik kon hem tussen door dus echt niet meer open maken anders zou alles er uit donderen) dan zal hij het wel houden. NOT, al toen ik aan het lopen was brak één schouder hengsel af, ik kon mezelf wel wurgen. Heb die tas pas twee maanden en ik sloop hem gewoon. Ik maak hem fucking stuk omdat ik te eigenwijs ben omdat ik er perse nog een stuk of tien shirtjes in moest proppen die ik bovendien toch niet allemaal aan kan doen in twee dagen, waar is mijn verstand als ik het nodig heb? (ik hou het er naar op dat ik last had van een tijdelijke verstandverbijstering)
Het feit dat ik een kronkel in me hoofd heb was opnieuw bewezen.

Ik toch maar doorgegaan dan maar met één hengsel. Bus kwam een kwartier te laat, in dat kwartier had ik in mijn hoofd al een hele dreigbrief naar de connexxion vastgesteld aangezien ik door die flikkers te laat zou komen. Ik te laat op mijn stage, veder ging het best oke. Het enige wat ik zo haat aanmezelf ik kan echt niet tegen 'beoordelingen' ik kan niet tegen commentaar/kritiek (ookal is het opbouwend) het voelt altijd als een aanval ookal weet dat het niet zo is. En omdat ik me dan persoonlijk aangevallen voel ga ik me klote voelen, ik haat dat zo vanmezelf.

Kwart over vier bus naar station gepakt en toen begon het *trommel gerof* 'Mijn persoonlijke drama'. Het was zo, ik zou gelijk door gaan 'op weekend' naar Denhelder maar mijn leiding had mij het verkeerde treinkaartje gegeven en ik had geen geld op zak en geen beltegoed op mijn mobiel. Daar stond ik dan als een klein kind te janken op Alkmaar station, ik deed alles er aan om mijn tranen in bedwang te houden alleen ik kon gewoon niet meer. Ik heb uiteindelijk een stuk of 10x collect call geprobeert te bellen naar mijn 'tehuis' maar die namen niet op, wat niet echt hielp want daarna was ik helemaal niet te troosten meer.
Het was alsof er een draaitje in mijn hoofd was geknapt en ik niet meer normaal kon denken, uiteindelijk heb ik iemand aangesproken en heb ik een vriendin gebelt die naar het station is gekomen en een trein kaartje voor mij heeft voorgeschoten.

13+13 = 26 .. hmmm