Jankend de klas uit..

Ik was vandaag weer vol moed naar school gegaan, want ik voelde me stukken beter. Ik kwam de les binnen (te laat natuurlijk) en ging zitten. We kregen de opdracht om voor het eerst in het Engels te vergaderen. Ik ben best goed in Engels en heb al vaker Engelse presentaties moeten houden, maar toen ik het formulier kreeg met informatie kreeg ik het benauwd. Ik werd ineens duizelig en misselijk. Het eerste dat in mij op kwam was de klas uit gaan, doen alsof je moet kotsen en dan ziek naar huis gaan. Dan hoef ik die opdracht niet te doen. Dus ik liep de klas uit, ging naar de wc en begon te janken. Waarom ben ik toch zo zwak? Durf ik het eigenlijk niet en voel ik me daarom niet lekker? Ik keek in de spiegel: doodsbleek. En dat terwijl ik altijd rode wangen heb. Ik droogde mijn tranen weg en ging weer trillend terug naar de klas om te zeggen dat ik naar huis ging. Er waren een paar heel lief die vroegen hoe het ging en hebben aspirientjes voor me gehaald. Maar wat nu? dacht ik. Moet ik naar huis gaan? Ik kan er absoluut niet tegen als mijn moeder ziet dat ik heb gehuild. Sowieso vond ze me een aansteller de laatste dagen. Dus ik kon niet naar huis (in mijn rare gedachtegang). Ik ben op school gebleven, maar moest natuurlijk zorgen dat de andere klasgenoten mij niet zouden zien. Het zou niet echt geloofwaardig zijn als ik ziek was en toch op school bleef. Na een uurtje ben ik maar naar huis gegaan en heb gezegd dat er lessen uitvielen. Was ik nou echt ziek? Of werd ik ziek van school? Toen ik namelijk de les uit was gegaan om 'naar huis te gaan', voelde ik me ineens beter.

Raar mens ben ik ook..

Ostara