Je alleen voelen

Ik voel me zo instabiel. Niet per dag, nee, per uur per minuut. Iemand missen fucked met je hoofd. Tenminste, ik denk dat dat het probleem is. Ook ben ik gekwetst. Ik leerde iemand kennen, het was even leuk maar hij was zo'n typische jongen die vrouwen aantrok. Voor hem was ik de zoveelste, ook al vond hij mij ook wel interessant het paste niet in zijn leven. Het doet pijn en ik kan me groot houden maar na zo'n lange tijd. Ik heb nooit gevoelens voor hem gehad echt, en alle potentie tot is echt helemaal kapot geslagen. Ik ben zo kwaad op die jongen. Hij is echt een dumbfuck, hij ziet niet wat hij heeft. Het is een muurtje.

Ik ben heel erg goed in mensen lezen. Ik mensen vaak te snel door waardoor mening en vooroordelen gezet zijn. Toen ik hem leerde kennen deed hij zich voor als zelfverzekerd en egoïstisch. Nu weet ik, hij is niets dan onzeker en hij bouwt zich in tegen mij omdat hij inziet dat ik hem kapot kan maken. Hij begrijpt mij niet, zijn woorden, maar hij heeft wel door dat ik heel verwoestend kan zijn en karaktereigenschappen en capaciteiten bezit om mensen kapot te maken. Het is jammer dat hij dat inziet en het vooral als bedreiging ziet. Dat wakkert een zekere woede aan die we niet kunnen gebruiken.

Daarover gesproken. Het was een onderwerp bij de psychotherapeut. Het gaat simpelweg gewoon niet zo lekker. Ik probeer mezelf iets anders in te praten omdat dat soms helpt, althans voor even.

Nu is nog niet het moment om het op te schrijven merk ik. Het kan nog even niet.
Er gebeurt op het moment heel veel in mijn hoofd en het zit vast, wordt tegengehouden. Het zit klem en ik kan er niet bij en toch blijf ik ermee bezig. Het overprikkelt me.
Het stelt me teleur dat sommige mensen in mijn leven de moeite niet weten te doen om voor mij te vechten. Het is niet eens nodig, ik ben hier, ik ga nergens heen. Ik ben niet wat ze nodig hebben nu. Dat is oké, ik doe ook geen moeite meer. Geen fysieke moeite althans.

Mijn hoofd draait overuren. Ik ben aan het veranderen als mens. Dit met gevolg dat ik er beter uit zal komen. Ik zal mezelf weer een beetje vinden. De andere kant van het verhaal is minder positief. De individuen die niet mee kunnen evolueren zullen wegvallen, weggeduwd worden of zelfs vergeten. Ik heb er geen last van.
Ik weet dat ik geen stereotype mens ben, dat er een heel bijzonder iemand moet langskomen die dit kan begrijpen. Ik ben introvert op een ongelabelde manier. Dat vereist iemand met veel levenservaring, mensenkennis en geduld. Ik vind het moeilijk. Het is pijnlijk dat er tot nu toe niemand bij mij past, maar ik ben er niet veel echt ongelukkig over.

Mijn aller grootste angst in het leven is alleen achter blijven. Dit komt door trauma's uit het verleden. Toch wil ik mensen ook niet te dichtbij laten komen. Ik ben mens, en ik bewijs het iedere dag opnieuw.
Ik voel mij ook heel vaak alleen. Je hoort vaker mensen zeggen, 'niemand begrijpt mij' of 'je snapt het niet'. Nah, dat klopt. Niemand kan jou begrijpen want daarvoor moet je alles weten en dat kan niet. Er gaan talloos veel processen in je hoofd om, die je niet kan uitleggen en die je niet eens door hebt. Wat ik dus een hele vuile opmerking vindt om op iemand te gooien? Iemand iets verwijten vanwege hun onbegrip. Ze doen verdomme hun best en dat zal pittig vaak niet genoeg zijn. Maar dat is hun schuld niet.

Het is hun schuld niet. Mensen wegduwen is de oplossing niet.