Je weet alles pas als het je overkomt

ik slaap echt wel weer slecht de laatste de laatste nachten, er zit wer van alles in mn hoofd.
ik vind het zo irritant, ik wil gewoon lekker alles over me heen laten komen en denken ik zie wel waar t schip strand.

eigenlijk omt t erop neer dat volgens mij mn hele leven een grote klerezooi is, dat ik zoveel "op te ruimen" heb dat ik niet weet waar ik moet beginnen.

ik zei gisteren nog tegen iemand, het was toendertijd ook niet echt zoals t zijn moet, maar ik wist niet beter en vond t best. dat si misschien beter dan hier zitten op n kamertje, das ook klote en je weet dat t klote is, dat was toen niet t geval, daar ben ik pas over na gaan denken toen ik er weg was.

het is mooi weer, en dan ga ik es wat doen, maar in mn hoofd maalt alles nog steeds, "wat moet ik doen, hoe moet ik met zus en zo omgaan" dat ik helemaal niet met mn hoofd bij t weer of waar ik ben zit.
Mjn hoofd zit in "pieker-stand" en dat blijft zo.

Nu weer dat geld bijvoorbeeld, dat is toch niet normaal, ik moet straks weet ik veel hoelang iets afbetalen wat ik niet eens meer heb, als ik een dik half jaar mijn poot stjf had gehouden en had gezegd, we verhogen die hpotheek niet, dan hadden we nu waarschijnlijk bijna kiet (hoe schrijf je dat?) gespeeld.... Maar als K wat in dr kop heb dan lul je t r niet meer uit..........
We wilden toch niet al te lang mwonen daar, "waarom verwarming aanlegggen", ik hoor t mezelf nog zeggen, "gaskachel is toch ok gezellig"?
dus ik zit nu dankzij haar in de ellende....

Allerlei dingen om over na te denken, in mn verdere leven wat minder toegeeflijk worden en zo. misschien niet zo snel denken, "ach als diegene t wil of iets niet wil, is t best joh'

ik wou dat ik weer een jaar of 18 was en dat hele stuk vanaf toen overnieuw kon doen, ik denk dat als ik toen wist wat ik nu zou weten ik een heel anders mens was geworden.

ik wil niet zo'n piekeraar zijn.... ik kom zo ook niet over, ik kom over als iemand die zn leven leidt en wel ziet wat er komt.
Das is al jaren niet meer zo, ooit was ik zo, maar ik denk al zeker 6 jaar niet meer.
ik kan al jaren niet meer zo denken, nu maak ik beslissingen en denk daarna pas wat de gevolgen zijn bijvoorbeeld, ik trek alles wat ik doe daarna in twijfel.

Een simpel voorbeeld is: ik heb de hele tijd gezegd, ik ben gek op de katten maar als ik ze zie dan denk ik aan K. Maar ik ben ondertussen best wel over k heen maar mis de katten nog wel. ik had dus beter kunnen overleggen of ik ze niet mocht, of dat ik r 1 mee mocht nemen of zo, maar ja dan haal je ze weer uit elkaar en uit hun vertrouwde omgeving. maar als ik dat gedaan had dan had ik r nu minstens nog 1 ervan , danhad ik wle ff nog die herinneringen gehad maar dat trekt misschien op gegeven moment weg....

Misschien was dat met het huis en de meubels dus ook wel t geval, dat waren voor mij alleen maar herinneringen aan wat ik kwijt ben, maar nu heb ik niks, dat is ook niet echt een topsituatie... misschien had ik er wel gewend aan geraakt, misschien niet... je weet al die dingen niet, en daar denk je dan over na....

ik was overigens sowieso niet in dat huis gebleven hoor, maar je weet alles pas als het je overkomt.

je moet t zien als, je staat op n splitsing, als je links gaat weet je niet wat er rechts is, en als je rechts gaat weet je niet wat er links is.
En dan ga je de ene kant op maar misschien had je beter de andere kant op kunnen gaan...

Zelfs keuzes die je maakt omdat het je leuk lijkt weet je niet of het de juiste keuzes zijn, ik ben eigenlijk een beetje besluiteloos he. moet kiezen en doe dat ook maar wil liever de andere opties ook ff uitproberen zeg maar.

maar nu ga ik zo moeilijk praten dat ik beter op kan houden tot ik weer iets heb bedacht om t beter te verwoorden.