je weet pas aan het einde hoe t afloopt

Aan de ene kant is het opnieuw beginnen ook wel eng.
Ik kijk er ontzettend naar uit en ik wil ook niks anders, maar wie zegt dat het deze keer wel gaat lukken?

Niemand, en iedereen zal ook zeggen: "je weet ook niet of het dit keer lukt"
Wat me opvalt is wel dat iedereen me gelijk geeft, nu al met V samen 1 huisje, ik was bang dat we veel commentaar zouden krijgen, tot nu toe maar 1 keer en dat was van K, en als die nu woont waar ik vanuit ga dat ze woont moet ze echt helemaal niks over mij zeggen.

zij zei dat het met k en mij niks voorstelde als ik nu al verder ging met v, maar dat is gelul.
Ik was echt gek op k maar ben niet van plan om er lang van naar de klote te wezen, het leven gaat door en het is niet mijn schuld dat ik nu in deze situatie ben gekomen en ben heel blij dat ik er eignelijk best snel weer bovenop kom.

eigenlijk ben ik k heel dankbaar dat ze de knoop doorgehakt heeft, ik neem t wel r kwalijk en ben er niet blij mee maar ik ben haar wel dankbaar, want ooit vergeet ik dat ze dit gedaan heeft en ben ik er wel blij om.

Weet je, het is ook gewoon niet te vroeg voor v en ik.
is er een standaardtijd die je samen moet zijn voor je besluit met diegene te gaan samenwonen, trouwen of kinderen krijgen?
ik denk t niet, ik was 4 jaar met K, mijn moeder was 20 jaar met mn vader en zo zijn er miljoenen voorbeelden die mislukt zijn.
Maar ik ken ook mensen die 4 maanden samen waren en toen gingen samenwonen, die hebben nu 2 dochters waarvan de oudste 21 en je merkt nog steeds dat ze erg van elkaar houden..

ik ben niet van plan om om "het verlies" van k te gaan zitten balen(, het is gewoon een mens, niet veel bijzonderder meer dan een ander mens,) .
elke dag denk ik eraan, alsof het zo heeft moeten lopen, alsof K geweten heeft dat ze door bij mij weg te gaan mij er op den duur een heel groot plezier mee zou doen.

Het gekke is dat ik k ook eignelijk niet mis, ik mis bijvoorbeeld wel dat we vaak op zondag even bij dr ouders langsgingen en dr moeder dan gevulde koeken had (ja t klinkt burgerlijk ) of dat haar moeder weer es iets had gegeten en dan dacht dat ik dat ook wel lekker vond, en dat soort dingen, of dr oma, die kon lekker kletsen, die kon beginnen met praten en dan was t gewoon gezellig, dr oom en tante waar t eignelijk ook erg gezellig was altijd, allemaal dingen waar je op dat moment niet bij stilstaat tot het weg is.

Maar volgens K heb ik t verpest bij dr hele familie omdat ik een keer uit mn slof schoot en haar email boos beantwoord heb en hier op MD ook tekeer ben gegaan over haar.
Daar baalde ik toen van, maar nu heb ik zoiets van, ik zie die mensen waarschijnlijk nooit meer, ik vind het niet belangrijk hoe zij over mij denken, ik vind het belangrijker dat ze weten hoe ik erover denk

Ik heb echt zin om weer opnieuw te beginnen met V en heb er echt vertrouwen in, maar ik ben een grote jongen en realiseer me heel erg goed dat ik dat toen met K ook had, maar ik realiseer me ook heel goed dat alles in het leven een "risico" is, je weet pas aan het einde hoe t afloopt, tot die tijd moet je hopen dat het goed afloopt.

en als het dan slecht afloopt, zal er ooit een moment komen waarop je denkt: "het is wel slecht afgelopen, maar tussen het begin en het slechte eind in was het best leuk." en dat moment dat je je dat realiseert heb je er een soort van vrede mee, de tijd met K was echt geweldig, mn eerste echte grote liefde, maar niemand zegt dat het niet beter kan worden en dat iemand anders niet een grotere liefde kan zijn.

Kijk, het wordt nooit meer zoals het geweest is, en misschien zal ik over 10 jaar nog steeds terugdenken aan vroeger, maar mn leven gaat door, het kan zelfs (en dat denk ik ook) veel beter worden eignelijk en een mensenleven is kort, dus ik wil risico's nemen en beslissingen, ik wil bij de afgelopen tijd niet meer stilstaan, ik ben 31, das niet oud vind ik maar wel een mooie leeftijd om te weten waar je aan toe bent en waarop je zorgt dat je een soort van pad volgt, en nu zal ik dat pad niet volgende maand gevonden hebben ik ben in ieder geval wel aan t rondlopen, de afgelopen maanden heb ik (alz egt de rest van iedereen die met mij bezig zijn van niet) eigenlijk stilgestaan.

V voelt goed, beter dan k in het begin, en dat was al echt n mooie tijd in mn leven, maar ik was bang dat mensen zouden denken dat v een vlucht was maar t voelt alsof k dat eignelijk 5 jaar geleden was.

Het blijft doodeng, maar ik heb zo'n onmenselijk zin om met v in dat huis te gaan wonen.
ik zei ik trouw nooit meer, maar het lijkt me geweldig met V.
Als ik kon uitleggen hoe ze was dan deed ik het en dan snapten jullie me allemaal, maar ik kan t niet uitleggen en het is heus wonderwoman niet en ik wil ook helemaal niet als een slijmbal overkomen maar ze zorgt er wel voor dat ik weer zin heb in alles, in doorgaan, in samenwonen, in trouwen, kinderen weet ik veel.

Ik heb gewoon veel eerder dan ik verwachtte de kans gekregen om weer gelukkig te worden, en das al veel meer dan ik gevraagd heb...


ik denk echt dat ik en v het gaan redden en het zo heeft moeten wezen zeg maar, maar niks is een garantie om er zeker van te zijn dat je eindelijk op de goede weg zit, maar als je niet durft te denken en ervanuit durft te gaan dat je erop zit kom je helemaal nergens........