Jeanne InDeWeer.

Om een kort verhaal lang te maken en omdat het best wel eens zou kunnen dat ik me later vol verwondering afvraag wat ik in deze weken gedacht moet hebben, schrijf ik nu even mijn niet erg boeiende weekoverzichtje van inmiddels week 3 van het jaar dat zo mooi begonnen is: 2008.

Dit is een compensatiezin. De volgende regels van dit bericht zullen een stuk minder interessant zijn om te ontleden. God damn wat mis ik mijn Vorm&Betekenis-a! Waar moet ik mijn talenten nú weer op uitoefenen?

Als we de zondag nog bij deze week mogen rekenen, wat ik dan ook zeker ga doen want ik heb het verder nog niet aan mijn diary toevertrouwd, komt hier een plezante herinnering. Des ochtends om een uur of 9 verliet ik mijn nederige woonplaats voor een niet oninteressante onderneming, die ik voor de 2e keer met iets minder knikkende knieën in mijn eentje maakte. Amsterdam Sloterdijk en hij stond me al op te wachten. We zijn naar zijn huis gegaan, waar we onszelf de enkele windsor hebben aangeleerd, in de veronderstelling dat het de dubbele was, om elkaar vervolgens te mogen trakteren op een gezellig knuffelfestijn met Ireen Wüst kreunend op de achtergrond. Na fatsoenering van de haarcoupé kwamen we maar íets te laat aan in Pathé, waar we The Kite Runner hebben gekeken. Zó fascinerend mooi vond ik het boek, zó ontroerend ook de film. Vooral aan het eind kon ik het met moeite droog houden. Ik had trouwens wel wat droog te houden, want er zat tenslotte iemand naast me die zich waarschijnlijk geen raad weet met sentimentele huilmeisjes. Sinds het kreunen van Ireen had ik eigenlijk niet erg rekening gehouden met het geknor van onze magen en na een helder moment besloot ik pizza's te gaan eten in de Kalverstraat, met cola! Ook dat was gezellig en zélfs de 5 minuten samen in de trein... Ach, laat ik er maar over ophouden.

Het gaat trouwens niet verkeerd met het volhouden van mijn intelligente schrijfstijl. Misschien doe ik het gewoon om later aan mezelf te laten zien dat ik best wat kon en niet slechts aandacht besteedde aan De 3 biggetjes en broodjes haring met uitjes en spek.

Toevallig had Ajax 6-1 van AZ gewonnen (olé?) en zat ik in de stoptrein van Amsterdam richting Alkmaar (olé!). Na een dramatisch afscheid en het passeren van Zaandam, werd er door een dronken, lallende, AZ-adorerende grapjas aan de noodrem getrokken. Toevallig - dit woord komt hier trouwens perfect van pas, héél toevallig - wist ík aan heel de coupé vol lieve bejaarden te vertellen wat voor uitschot er minder dan 100 meter van ons verwijderd was. Vanwege deze bedreiging voelden wij ons allen zeer nauw met elkaar verbonden en hebben we interessante gesprekken gehad onder invloed van de kennis van de wetenschap der naderend einde. De sociale contacten schoten onder mijn voeten vandaan, uit het stuk ijzer dat treinbodem moet heten, laten we maar zeggen!

De avond was gereserveerd voor het leren van mijn tentamen argumentatie en vooral níet voor het inlichten van mijn gehele vriendenkring over het gebeurde van de dag. Vandaar ook dat ik rond enen dodelijk vermoeid en verschrikkelijk gestresst (vanwege het niet-goed-geleerd-hebben) nog een uur wakker lag. Om half 7 ging er leuk weer een wekker die mij opnieuw aan het feit-tentamen deed denken. Gelukkig zit er een kaboutertje in mij die toen zo slim was naar mijn nog lege spiekbrief te grijpen, om daar de meest noodzakelijke informatie - uit alles wat ik niet wist - neer te kalken.

Heigend bereikte ik 5 minuten van tevoren de bushalte, met een algehele leerplanning in mijn hoofd voor het komende uur reizen. Het bizarre was dan nog dat er helemaal geen bus kwám, wat nog meer paniek moest veroorzaken, maar vreemd genoeg bleef ik zeer kalm. Mijn moeder werd uit haar bed gebeld - voor het geval dat - en er werd in de overvolle bus van een kwartier later gesprongen, die om 9.08 het station bereikte, vanwaar om exact dezelfde tijd mijn trein zou vertrekken. Ondanks mijn verschrikkelijke verkoudheid haalde ik deze echter nog net, om vervolgens daarbinnen 15 minuten te moeten uitpuffen alvorens ik mijn lieve moeder kon bellen dat het allemaal toch nog goed was gekomen. Of nou ja, goed gekomen? Maar inderdaad: het tentamen liep van een leien dakje dankzij de spiekbrief. Zo wijst dit uit dat arbeid op de vroege ochtend toch níet funest is voor de geest.

De middag heb ik al hoestende, neus-snuitende doorgebracht, de training heb ik met een verkrampt been en een ranzige slijmaanval tijdig moeten staken en mijn bed schreeuwde naar me aan het eind van deze toch best wel vermoeiende dag. Na 11 uur slaap heb ik heerlijk ontbeten met een pistolet hawaii en werd ik gesmst door mijn "misschien aankomend vriendje" of ik zin had om langs te komen, maar het regende en dat had ik niet. Vandaar dat hij al op ons derde "afspraakje" kennis heeft gemaakt met mijn ouders en zusjes! Of hij het nu zo geslaagd vond, ik weet het niet, maar ik heb me in ieder geval kostelijk vermaakt!

Gisteren heb ik uitgeslapen, gelest (dat ging trouwens redelijk, voor de eerste keer) en getraind, wat ook niet verkeerd ging. De overige tijd heb ik besteed aan autotheorie, muziek en pogingen tot leren, die pas laat op de avond echt hun doorslag vonden. Vanmorgen heb ik ook dat tentamen, 19e eeuw, naar eigen zeggen niet verkeerd gemaakt en zo kon ik mezelf belonen met een appelflap en een gezellig onderonsje met Annelies in het Lipsius. Ik heb nog een tijdje aan mijn Basisapparaat gezeten, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat dat vak echt hels is. 's Middags heb ik voor mijn jarige zusje in de Haarlemse V&D HalliGalli gekocht, wat ik over enkele minuten aan haar mag geven; o, wat ben ik trots op dat cadeau! Ook heb ik me aangemeld bij de Haarlemse bibliotheek om er voor €2,50 een pasje aan te schaffen, wat ik als het goed is een jaar lang mag gebruiken om alle verplichte boeken voor Chantals neus weg te kapen, gnagna!

Zo. Nu op naar de appeltaart die ik vandaag óók nog gemaakt heb. (Alsof dat alles nog niet genoeg was!) Ik heb er in ieder geval quite een lang verhaal van kunnen maken. Ajuus!