Jongen met verdriet

Vaak voel ik me ziek van binnen. Slecht. Naar. Ik voel me niet goed. Ik voel me niet helemaal zoals ik me hoor te voelen. Het gevoel is slecht. Niemand snapt wat ik bedoel. Niemand snapt waar ik het over heb. Waar ik het over wil hebben. Waar ik het niet over kan hebben. Van de buitenkant lijkt er niks mis met mij. Het typische standaard kind dat je rond ziet lopen net als de rest. Ik zie er blij en vrolijk uit. Van buiten. Maar als je goed naar de binnenkant kijkt, dan zie dat ik alles behalve blij en vrolijk ben. Ik straal van buiten, terwijl het stralen van binnen hoort te komen. Het stralen in mij is zo zwak en zo klein. Van binnen ben ik de weg totaal kwijt. Niet wetend wat ik moet doen. Ik ben hopeloos verdwaald. Verdwaald in mezelf. Verdwaald in mijn eigen gedachten. Nergens zie ik een bord staan waarop staat waar ik heen moet gaan. Tegelijktijd hoop ik ook meteen dat niemand ziet hoe ik me voel van binnen. Ik schaam me ervoor. Zo ongelooflijk diep. Ik wil niet dat iemand het ziet omdat ik niet degene wil zijn die zichtbare pijn heeft. De jongen met verdriet. Ik wil dat niet zijn. Mensen kijken meteen anders naar je als je de jongen met verdriet bent. Ik wil gewoon normaal mee kunnen lachen. Van binnen én van buiten. Maar soms wil dat niet altijd lukken. Van de buitenkant wel, maar de binnenkant helpt niet echt mee. Ik wou maar dat ik vanalles on rondroepen van "HET KOMT ALLEMAAL WEL GOED MET MIJ !!'. Maar ik wil niet ronduit gaan liegen. Ik wil kind zijn, maar ik denk teveel na over wat er is gebeurd. Het houd mij tegen van het kindzijn. Waarom is dit ook allemaal gebeurd ? Waarom kan ik geen normaal kind zijn met plezier ? Waarom kan ik geen normal leven meer leiden ? Ooit gebeurd dat nog wel, maar tijdelijk toch echt niet. Ik wil niet alleen zijn, ik wil me niet alleen voelen. Ik wil niet de enige zijn die met deze gedachtes rondloopt zonder er iets mee te kunnen doen. Ik wil niet alleen zijn, ik wil medeleven. Ik wil alles wat ik nooit zal kunnen krijgen van de mensen die het dichtste bij mij zijn. Nu ik zo alleen ben voel ik me klein en kwetsbaar. Iedereen om me heen weet wat er is gebeurd. Hoe zou ze dat ook kunnen ontgaan ? Maar toch helpen ze niet en waarom ? Omdat mijn buitenkant niet wil laten zien hoe mijn binnenkant is. Ik ben vaak klein en onzeker, ik wil het gewoon niet laten zien. Dan zet ik weer een grote mond op en stoer. Ik wil zo niet zijn, maar ik kan niet anders. Ik doe het voor mezelf, niet voor een ander. Soms ben ik stil en soms praat ik heel veel, het ligt er maar net aan waar ik op dat moment aan denk. Als ik er niet ben, maak je dan maar geen zorgen. Ik denk alleen maar na en over morgen.