Kan Er Een Boek Over Shrijven
Hoe lang is het al wel niet geleden? Zo'n 8 maanden geloof ik.. Ongeveer.. Ik weet het niet precies. Wat ik wel weet is dat het begon op 20 Juli 2006 en ik weet ook dat het de mooiste tijden van mijn leven heeft opgeleverd (tot nu toe dan) maar ik weet niet eens wanneer het eindigde. Natuurlijk wel ongeveer.. Begin Januari 2008. Anderhalf jaar heeft het geduurd. En nooit had ik gedacht dat het daarmee op zou houden.. Wat geweldig raar hoe ik hem leerde kennen.. Via internet. Ach, dat werkt ook niet. Dat mag iedereen dan wel tegen me zeggen, nogmaals, die anderhalf jaar bevat voor mij wel de mooiste momenten en dat allemaal omdat je op een domme profielensite gaat lopen zoeken naar leuk contact, omdat het daar wel weer eens tijd voor was. Omdat je toch nooit populair bent geweest, dat ook niet zal zijn, en de weinige vrienden die je hebt ontzettend lief, maar toch niet genoeg voor je zijn in je jonge leventje dat nog maar net 15 jaar aan de gang is..
Weet ik veel wanneer ik hem voor het eerst sprak, das lang geleden! Behoorlijk lang.. Maar wat ik wel weet is dat ik zocht naar contact in de buurt. Dus op die profielensite ging ik zoeken naar mensen die in mijn omgeving woonden. Er waren er natuurlijk zat. Ik probeerde verschillende plaatsen die hier in de buurt liggen, maar meer deed ik eigenlijk ook niet. Een berichtje sturen wel, naar verschillende jongens die er wel leuk uit zagen.. Toen kwam ik op zijn profiel. De meest onduidelijke foto ooit, maar op de een of andere manier trok hij me gewoon aan. Ik zocht in de plaats waar mijn oom en tante wonen, en aangezien die niet zo groot is waren de resultaten ook niet groot, maar hij stond er wel. En ik klikte hem aan. Ik zag alleen maar een zwart wit foto van een hoofd met een zonnebril en een pet op, en dan ook nog eens van de zijkant. Heb je dus niks aan, maar ach, een berichtje kon geen kwaad. Tot mijn verbazing kreeg ik na weet ik veel hoeveel tijd een berichtje terug van hem. Blijkbaar zat hij er niet zo vaak op.. Niet dat het een bijzonder berichtje was, maar het was toch een berichtje en op de simpele vragen van hoe gaat het en hoe heet je gaf ik dan ook maar antwoord. Daarbij kaatste ik die vraag natuurlijk meteen terug, alleen vroeg ik niet om zijn naam want die had ik al lang gezien, maar om zijn msn. Na weer een aantal dagen later kreeg ik antwoord. En daarmee ook zijn msn. Daar zat hij natuurlijk wel op.. Ook al kende ik die hele jongen niet, ik vond het leuk om met hem te praten. Hij luisterde naar mij, was grappig, ook een beetje stoer doenerig, maar wel dat het leuk bleef weet je wel? Maar het was gewoon vooral fijn dat hij luisterde, praatte, en vooral ook grappen maakte waarom ik echt moest lachen. Dat hield een tijdje zo aan..
Na enige tijd merkte ik dat ik de kriebels kreeg als hij online kwam. Fijne kriebels, ik praatte dan ook alleen nog maar met hem, want msn interreseerde me verder eigenlijk niet zo. En ik liet aan hem blijken dat ik hem best wel (lees heel erg) leuk vond.. Hij vond dat "lief".. Omdat ik de dag dat ik dat vertelde moest trainen was ik op dat moment nog geen stap verder gekomen. Op zijn nummer na, die had ik inmiddels wel. En ik smste hem wel, en hij smste mij wel. En ik, nog steeds een meisje van 15 jaar en ook wel een klein beetje hopeloos, schreef al die smsjes die hij stuurde op. Ze waren lief, maar kort, en zonder veelzeggende dingen er in, maar toch bleef ik hoop houden.. Toen ik die avond thuis kwam van het trainen had ik een mailtje van hem ontvangen en vol goede moed begon ik hem te lezen. Hij schreef iets als: "Ik vind je een leuke meid, maar ik hoop dat je dit niet verkeerd op vat. Ik wil niet dat je mij leuk vind omdat je met me kunt praten, en omdat ik naar je luister en je probeer te helpen, ik wil dat je me leuk vind om wie ik ben. Ik heb het idee dat je denkt dat je me leuk vind, maar dat dat is omdat je je ei bij mij kwijt kan. Ik wil gewoon vrienden met je zijn." Ok, precies weet ik niet meer wat hij had geschreven. Ik kan het nog wel lezen als ik dat wil want ik heb die mail nog. Ook al is mijn mailadres al 20 keer veranderd, die mail heb ik altijd doorgestuurd en mee genomen naar mijn huidige mailadres.. Doet best pijn om te lezen, had hij gelijk? Misschien wel.. Een beetje hopeloos was ik wel.. En negatief al helemaal! Dus ik ging er maar van uit dat hij gewoon niet de kant van "meer" op wilde, en daar hield ik het dus ook bij. Vertelde hem wel dat het niet was omdat ik met hem kon praten, maar dat het om hém was. Na die tijd hadden we het eigenlijk nooit meer over de gevoelens die ik voor hem had, hoewel deze wel bleven, en ik ook bleef hopen dat ik hem ooit toch eens zou gaan ontmoeten.. Zo heel ver weg woonde hij namelijk niet, en hij leek zo, zó geweldig!
De gesprekken werden met de dag leuker. Voor mij dan, want uiteindelijk deed hij toch mee. Beetje pesten af en toe, maar dan op een lieve manier. Ik weet nog goed dat we het op een avond hadden over afwassen en griezelige nummers. Hij was alleen thuis en moest nog afwassen en ik bood aan te helpen waarop hij begon over spanken met de theedoek.. Humor was het zeker wel, het bleef echt maar leuker worden.. Ik wilde hem zó graag ontmoeten.. Ik dacht maar eens na over de zomervakantie dat jaar die in juli zou beginnen.. Ik kon best wel even een weekje bij mijn oom en tante gaan logeren.. Maar zo ver was het nog niet. Ik moest nog steeds elke dag naar school, hoewel ik dat opeens een stuk minder erg vond omdat ik smsjes kreeg, die me altijd weer opvrolijkten.. Op een dag voelde ik mij niet zo lekker en bleef ik thuis van school. En het was warm weer, heerlijk weer, maar ik had het koud. Dus ik liep de hele dag al in een dikke fleecetrui. Mijn ouders waren van plan even naar het naastliggende dorp te gaan. Daar gaan we vaak even gezellig heen, en ondanks dat ik ziek was besloot ik toch om maar even mee te gaan. Wist ik veel dat mijn hart over zou slaan! Ik liep daar, heel gewoon in een dikke vette opvallende fleecetrui die er niet uitzag, waarin ik er niet uitzag totdat ik me opeens helemaal het apenzuur schrok! Was dat hem? Is dat hem? Oh God heeft hij mij gezien?! Nee, volgens mij niet, ik dook letterlijk achter mijn moeder weg, hoewel dat nog lastig was aangezien ze zo klein is.. Ik liep door want hij was niet alleen, ik ging geen hoi zeggen, ik wist niet eens zeker of het hem wel was, ik had hem tenslotte nog nooit gezien, en daarbij zag ik er ook nog eens belabberd uit!! Ik besloot hem maar te smsen, stiekem oplettend of hij zijn mobiel ook pakte, maar ik kreeg er de kans niet voor omdat te zien, omdat mijn vader mij meetrok.. Eenmaal thuis dus razendsnel achter msn gevlogen en meteen gevraagd of hij in dat dorp was, met vrienden. Of hij inderdaad een wit shirt aan had.. En ja hoor! Ik wist wel dat mijn hart me niet in de steek zou laten.. Maar ik mocht natuurlijk niets laten blijken, want hij was immers niet in die zin in mij geinterreseerd..
Niet veel weken later begon toch echt de zomervakantie en ik had het ook echt niet kunnen laten om met mijn oom en tante af te spreken of ik daar een weekje kon logeren. Ik moest die kans hem te zien grijpen, ik zou dan vanzelf wel zien of hij zou bijten of niet.. Dus ik stelde het heel vorozichtig voor en tot mijn verbazing reageerde hij heel luchtig en zei hij dat het wel goed was elkaar dan te ontmoeten. Was hij ook nog jarig in die week!! Toen die week dan eindelijk was aangebroken, werd ik helemaal gek van de zenuwen. Ik kwam er pas op zaterdag avond, dus met hem afspreken zat er niet meer in. Dus de zondag vroeg ik hem of hij wilde afspreken. Hij moest werken, dus nee dat werd hem toch niet.. Ok, dat kan. Begrijpelijk. Die maandag was hij dan jarig, dus ik ging er wel van uit dat dat hem niet zou worden, maar hij zei dat hij het niet vierde die dag, hij moest namelijk ook werken. Ik heb wel een kaartje bij hem door de deur gegooit, of eigenlijk mijn tante. Ik durfde niet in de buurt te komen voor het geval hij mij zou zien. Erg, ik weet het.. Maar toen hij die avond weer niet wilde afspreken dacht ik, ok ik probeer het morgen nog, en anders gaat het over, dan moet het maar van hem afkomen. Dus die dinsdag vol spanning wachtend op een antwoord op mijn smsje, en eindelijk werd het wachten dan beloond. Hij wilde vanavond wel wat afspreken! Hoewel de paniek toen pas echt begon..
WORD VERVOLGD!!
Weet ik veel wanneer ik hem voor het eerst sprak, das lang geleden! Behoorlijk lang.. Maar wat ik wel weet is dat ik zocht naar contact in de buurt. Dus op die profielensite ging ik zoeken naar mensen die in mijn omgeving woonden. Er waren er natuurlijk zat. Ik probeerde verschillende plaatsen die hier in de buurt liggen, maar meer deed ik eigenlijk ook niet. Een berichtje sturen wel, naar verschillende jongens die er wel leuk uit zagen.. Toen kwam ik op zijn profiel. De meest onduidelijke foto ooit, maar op de een of andere manier trok hij me gewoon aan. Ik zocht in de plaats waar mijn oom en tante wonen, en aangezien die niet zo groot is waren de resultaten ook niet groot, maar hij stond er wel. En ik klikte hem aan. Ik zag alleen maar een zwart wit foto van een hoofd met een zonnebril en een pet op, en dan ook nog eens van de zijkant. Heb je dus niks aan, maar ach, een berichtje kon geen kwaad. Tot mijn verbazing kreeg ik na weet ik veel hoeveel tijd een berichtje terug van hem. Blijkbaar zat hij er niet zo vaak op.. Niet dat het een bijzonder berichtje was, maar het was toch een berichtje en op de simpele vragen van hoe gaat het en hoe heet je gaf ik dan ook maar antwoord. Daarbij kaatste ik die vraag natuurlijk meteen terug, alleen vroeg ik niet om zijn naam want die had ik al lang gezien, maar om zijn msn. Na weer een aantal dagen later kreeg ik antwoord. En daarmee ook zijn msn. Daar zat hij natuurlijk wel op.. Ook al kende ik die hele jongen niet, ik vond het leuk om met hem te praten. Hij luisterde naar mij, was grappig, ook een beetje stoer doenerig, maar wel dat het leuk bleef weet je wel? Maar het was gewoon vooral fijn dat hij luisterde, praatte, en vooral ook grappen maakte waarom ik echt moest lachen. Dat hield een tijdje zo aan..
Na enige tijd merkte ik dat ik de kriebels kreeg als hij online kwam. Fijne kriebels, ik praatte dan ook alleen nog maar met hem, want msn interreseerde me verder eigenlijk niet zo. En ik liet aan hem blijken dat ik hem best wel (lees heel erg) leuk vond.. Hij vond dat "lief".. Omdat ik de dag dat ik dat vertelde moest trainen was ik op dat moment nog geen stap verder gekomen. Op zijn nummer na, die had ik inmiddels wel. En ik smste hem wel, en hij smste mij wel. En ik, nog steeds een meisje van 15 jaar en ook wel een klein beetje hopeloos, schreef al die smsjes die hij stuurde op. Ze waren lief, maar kort, en zonder veelzeggende dingen er in, maar toch bleef ik hoop houden.. Toen ik die avond thuis kwam van het trainen had ik een mailtje van hem ontvangen en vol goede moed begon ik hem te lezen. Hij schreef iets als: "Ik vind je een leuke meid, maar ik hoop dat je dit niet verkeerd op vat. Ik wil niet dat je mij leuk vind omdat je met me kunt praten, en omdat ik naar je luister en je probeer te helpen, ik wil dat je me leuk vind om wie ik ben. Ik heb het idee dat je denkt dat je me leuk vind, maar dat dat is omdat je je ei bij mij kwijt kan. Ik wil gewoon vrienden met je zijn." Ok, precies weet ik niet meer wat hij had geschreven. Ik kan het nog wel lezen als ik dat wil want ik heb die mail nog. Ook al is mijn mailadres al 20 keer veranderd, die mail heb ik altijd doorgestuurd en mee genomen naar mijn huidige mailadres.. Doet best pijn om te lezen, had hij gelijk? Misschien wel.. Een beetje hopeloos was ik wel.. En negatief al helemaal! Dus ik ging er maar van uit dat hij gewoon niet de kant van "meer" op wilde, en daar hield ik het dus ook bij. Vertelde hem wel dat het niet was omdat ik met hem kon praten, maar dat het om hém was. Na die tijd hadden we het eigenlijk nooit meer over de gevoelens die ik voor hem had, hoewel deze wel bleven, en ik ook bleef hopen dat ik hem ooit toch eens zou gaan ontmoeten.. Zo heel ver weg woonde hij namelijk niet, en hij leek zo, zó geweldig!
De gesprekken werden met de dag leuker. Voor mij dan, want uiteindelijk deed hij toch mee. Beetje pesten af en toe, maar dan op een lieve manier. Ik weet nog goed dat we het op een avond hadden over afwassen en griezelige nummers. Hij was alleen thuis en moest nog afwassen en ik bood aan te helpen waarop hij begon over spanken met de theedoek.. Humor was het zeker wel, het bleef echt maar leuker worden.. Ik wilde hem zó graag ontmoeten.. Ik dacht maar eens na over de zomervakantie dat jaar die in juli zou beginnen.. Ik kon best wel even een weekje bij mijn oom en tante gaan logeren.. Maar zo ver was het nog niet. Ik moest nog steeds elke dag naar school, hoewel ik dat opeens een stuk minder erg vond omdat ik smsjes kreeg, die me altijd weer opvrolijkten.. Op een dag voelde ik mij niet zo lekker en bleef ik thuis van school. En het was warm weer, heerlijk weer, maar ik had het koud. Dus ik liep de hele dag al in een dikke fleecetrui. Mijn ouders waren van plan even naar het naastliggende dorp te gaan. Daar gaan we vaak even gezellig heen, en ondanks dat ik ziek was besloot ik toch om maar even mee te gaan. Wist ik veel dat mijn hart over zou slaan! Ik liep daar, heel gewoon in een dikke vette opvallende fleecetrui die er niet uitzag, waarin ik er niet uitzag totdat ik me opeens helemaal het apenzuur schrok! Was dat hem? Is dat hem? Oh God heeft hij mij gezien?! Nee, volgens mij niet, ik dook letterlijk achter mijn moeder weg, hoewel dat nog lastig was aangezien ze zo klein is.. Ik liep door want hij was niet alleen, ik ging geen hoi zeggen, ik wist niet eens zeker of het hem wel was, ik had hem tenslotte nog nooit gezien, en daarbij zag ik er ook nog eens belabberd uit!! Ik besloot hem maar te smsen, stiekem oplettend of hij zijn mobiel ook pakte, maar ik kreeg er de kans niet voor omdat te zien, omdat mijn vader mij meetrok.. Eenmaal thuis dus razendsnel achter msn gevlogen en meteen gevraagd of hij in dat dorp was, met vrienden. Of hij inderdaad een wit shirt aan had.. En ja hoor! Ik wist wel dat mijn hart me niet in de steek zou laten.. Maar ik mocht natuurlijk niets laten blijken, want hij was immers niet in die zin in mij geinterreseerd..
Niet veel weken later begon toch echt de zomervakantie en ik had het ook echt niet kunnen laten om met mijn oom en tante af te spreken of ik daar een weekje kon logeren. Ik moest die kans hem te zien grijpen, ik zou dan vanzelf wel zien of hij zou bijten of niet.. Dus ik stelde het heel vorozichtig voor en tot mijn verbazing reageerde hij heel luchtig en zei hij dat het wel goed was elkaar dan te ontmoeten. Was hij ook nog jarig in die week!! Toen die week dan eindelijk was aangebroken, werd ik helemaal gek van de zenuwen. Ik kwam er pas op zaterdag avond, dus met hem afspreken zat er niet meer in. Dus de zondag vroeg ik hem of hij wilde afspreken. Hij moest werken, dus nee dat werd hem toch niet.. Ok, dat kan. Begrijpelijk. Die maandag was hij dan jarig, dus ik ging er wel van uit dat dat hem niet zou worden, maar hij zei dat hij het niet vierde die dag, hij moest namelijk ook werken. Ik heb wel een kaartje bij hem door de deur gegooit, of eigenlijk mijn tante. Ik durfde niet in de buurt te komen voor het geval hij mij zou zien. Erg, ik weet het.. Maar toen hij die avond weer niet wilde afspreken dacht ik, ok ik probeer het morgen nog, en anders gaat het over, dan moet het maar van hem afkomen. Dus die dinsdag vol spanning wachtend op een antwoord op mijn smsje, en eindelijk werd het wachten dan beloond. Hij wilde vanavond wel wat afspreken! Hoewel de paniek toen pas echt begon..
WORD VERVOLGD!!
25 sep 2008 - bewerkt op 29 jun 2022
- meld ongepast verhaal
-
mei (opgeheven op 31-5-2009)
vrijdag 26 september 2008 09:40
ik ben benieuwd wat er verder gebeurde..
-
CrimsonMe
vrijdag 26 september 2008 13:04
Ik zal het zo snel mogelijk vervolgen
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 sep 2008 Ik Moet Schrijven..