Kiev deel 1

Mijn uitwisseling naar Kiev. Een week lang heb ik in een gastgezin gezeten en door Kiev heen gelopen met andere leerlingen van mijn school.

Zondag
We kwamen rond half 5 plaatselijke tijd aan op het vliegveld en toen pas begonnen de zenuwen door mijn lijf te gieren. “Hoe zouden ze eruit zien? Is ze aardig? Zou ik heimwee krijgen, is de familie wel aardig etc etc.” We stapten de ontvangst ruimte binnen en daar stond een groep (voornamelijk) meiden met een bord: welkom in Kiev from school 155. Dat was de groep die we nodig hadden. Ik stond er maar een beetje lullig bij, met de andere Nederlanders naast me en koekeloerde naar de namen op hun batch. Ik kon Valeria niet vinden! Toen ik vroeg aan een meisje was Lera heette of zij ene Valeria kenden antwoorden ze opgelucht: Dat ben ik! Gevonden
Haar ouders kwamen aanlopen: een kleine vrouw en een redelijk dikke en grote vader. Hij nam gelijk mijn (te zware) koffer over en zo verliet ik de groep en storten me in het Kiev leven. Zij hadden bedacht dat we eerst de stad ingingen en vervolgens uiteten zouden gaan, zo gezegd zo gedaan. Ik stapte de auto in en deed mijn gordel om, wat me gelijk de eerste blikken opleveren. “Waarom doe je een gordel om?” Euh omdat ik in de auto zit? Wat blijkt nou, in Kiev draagt niemand een gordel. Achteraf was ik dolblij dat ik hem wel omhad. Het rijgedrag is daar gekkenwerk! Iedereen rijdt 240 km per uur, scheuren langs elkaar heen en stoppen abrupt.
We stopten in de binnenstad en begonnen te lopen, langs verschillende gebouwen en monumenten. Een stortvloed van informatie kwam op me af, in gebrekkig Engels met een enorm accent werd mij de geschiedenis van elke steen verteld. Te veel om te onthouden.
Toen was hun huis aan de beurt. We reden een vervallen wijk in, overal waar je keek sovjetflats. En toen ineens waren we er, één van de vele flats daar was mijn logeeradres voor een week. Een lelijk gebouw, met een stinkende lift en gangen waar de verf van de muren valt. Maar hun huis daarentegen was mooi gedecoreerd en stijlvol. Klein weliswaar, maar huiselijk. Ik kreeg de slaapkamer van Lera terwijl Lera zelf in de keuken zou gaan slapen! Hun huis bestond uit een keuken, badkamer, wc en twee slaapkamers. Geen woonkamer, alleen een keuken met tafel en daaraan een hoekbank. Ik stond versteld dat ik haar slaapkamer had gekregen, een eigen slaapkamer. Het laatste wat ik had verwacht! Hun gastvrijheid is enorm, wat ook in de rest van de week werd bevestigd.
We gingen uiteten in een nationaal restaurant met traditioneel eten. Zij overlegde steeds in het Oekraïens over wat ik zou moeten eten. De conclusie was dat ik 13 verschillende gerechten kreeg, om alles maar gewoon te leren kennen, en daarnaast 3 verschillende kannen met drinken zodat ik ook hier weer meerdere dingen tegelijk kon leren waarderen. De drie verschillende dranken waren: een drankje wat van brood was gemaakt, een drankje wat gedroogd fruit bevatten en een drankje van cranberrycompote. De gerechten bevatten allerlei soorten vlees. Aan groente schijnen ze niet te doen in Oekraïne. Eigenlijk was alles te eten behalve de bloedworst waarvan ik echt over mijn nek ging. Wie eet er nou opgedroogde bloed in een darm gepropt?!?! Brrr als ik daar weer aan denk….
Het eten was gezellig maar ook heel onwennig. De moeder sprak sowieso geen engels, Lera en haar vader wel, maar met een enorm accent wat het heel vermoeiend en moeilijk maakt om naar te luisteren. De reis had me moe gemaakt en alle nieuwe dingen die op me af kwamen versterkte dit. Voor en na het eten deed ik mee aan de traditie van een shotje wodka, die er overigs wel inhakte.