Kill to die, of blijf leven

Eigen heb ik geen feeling voor het schrijven nu. Ik doe het toch, het zou misschien kunnen helpen. Ik zit er wel doorheen, ja.

Hij heeft weer afgezegd. Alweer. Ik ben niet in staat er een punt achter te zetten, kom ik zo op.
Hij heeft problemen met de huisbaas. Hij heeft een kat en zijn huisbaas dreigt met een boete van 1300 euro. We zouden vanavond voor het eerst sinds een maand samen zijn. Het was voor hem nodig dat nu op te lossen, nu die brief te schrijven. Hij zei dat het anders in zijn hoofd zou blijven zitten. Ik snap het wel, zou hetzelfde hebben. Hij appte dat we moesten bellen, we bellen laatste dagen iedere dag.
Toen dat verhaal, ik kon het er net uit drukken, wat medeleven en 'oh wat vervelend'. Met de minuut werd ik bozer en binnen 10 minuten was er geen praten meer aan. Ik ging alle kanten op. Wilde er geen probleem van maken maar ik kon niet meer anders ik werd zo zo zo boos en teleurgesteld. Alle emoties kwamen samen, vannacht niet geslapen omdat hij bij belde tot 1u 's nachts. Hij belt graag met me, zegt hij.
Hij vind het heel vervelend als ik het vervelend vind, wat ik weer vervelend vind. Ik zat in gevecht met mijn boosheid, verdriet, en ontzag.

Ik raakte zo in de knoop, besloot het gesprek te stoppen. Het ging bruut.
Waarom kan ik er geen punt achter zetten? Ik sprak het maandag voor het eerst zo puur uit bij de psychotherapeut. Ja, ik kom er weer. Mijn zijn neemt een wending waar ik even niet alleen mee overweg kan. Ik heb wat hulp nodig. Het kwam tot stand. Ik zei het, ik durf niet alleen achter te blijven. Zo puur.

Kort; ik voel dat ik een route kies die niet gezond is, dus zocht weer de hulp op. Ik zit daar nog geen minuut en alles wat ik blijkbaar maanden lang toch wat heb opgekropt komt vrij. Ik besefte dat ik sinds de laatste afspraak, wetende dat ik alleen verder moest, ben gestopt met mijn bergjes beklimmen. Ik ging er proberen omheen te lopen, en als dat niet lukte liep ik maar de andere kant op. Uiteindelijk kom je dan weer een andere berg tegen. Ik denk dat ik besefte dat ik geen kant meer op kon.

Na sorry's en oh meer sorry's vroeg hij of ik morgen kon afspreken. Mijn eerste gevoel was zo zwart als een vergeten ziel. Ik wilde helemaal niet meer. Ik liet de vraag voor wat het was. Hij kwam er op terug, je hoorde onrust in hem, hij vroeg of ik bedoelde dat ik helemaal niet meer wilde, want zo had hij het niet bedoelt. Tuurlijk is dat niet wat ik wil, ik kan gewoon niet meer denken. Ik heb wat slaap tekort van deze week.

Ik zei hem, in al mijn wijsheid, dat het nu geen zin had verder te praten maar het wel goed was om vanavond alsnog te praten. Anders krijgt het ruimte te gaan woekeren. Hij belt, schrijven later verder.