kind in mij

Ik was nooit zo goed in kind zijn.Zolang als ik me kan herinneren maak ik me zorgen. Zorgen om onbelangrijke dingen die alleen volwassenen belangrijk vinden. Waar "echte" kinderen niet over nadenken. Ik heb het idee dat ik nooit puur ben geweest,maar altijd gedoe geschopt heb. Ik ben een volwassen vrouw,ook al voel ik me te groen om mee te praten met de grote mensen. Ik weet hoe dingen werken,maar twijfel soms eraan om het uit te spreken..

Ik ben een volwassen vrouw...en het voelt alsof ik even niet op heb gelet en toen ik weer bij was...was ik groot. Met een groot leven,grote grote zorgen,grote angsten.

En hier zit ik...kijkend naar mijn zoon die zojuist met zijn handen in de aarde speelde en zonder een kik te geven zijn duim in zijn mond steekt. Ik kijk naar mijn jongen die vraagt om indiaantje te spelen en door de tuin rent inclussief indianen gebaren.

En ik wil wel...maar het lukt niet zo goed. mijn fantasie word beperkt. En ik ben trots op je. mijn zoon. Hoe jij leeft in een klein wereldje. Je je slechts zorgen maakt of je een half uurtje langer op.mag blijven of of je aapie al uit de was is. Dat hele wassen vond jij al overbodig.

Ik ben blij voor je..mijn zoon. Dat jij je niet intresseerd of andere je stom of leuk vinden.Dat jij van roze houd terwijl dat eigenlijk niet voor jongens is..Jou maakt het niet uit wat andere daar van vinden.

Ik leer van jou..mijn zoon. Elke dag weer. door jou lijken grote zorgen iets minder groot. En als ik.mijn regendans door de tuin doe en met een oud laken een wigwam in elkaar flans vertel jij me hoe goed ik dat allemaal kan.
En ik kan er niks aan doen dat ik daardoor een beetje meer rechtop loop en mezelf iets meer mag. Jij vind mij het leukste als ik niet nadenk

En met jou...mijn zoon. Is niet alleen mijn kind geboren...maar ook het kind in mij.