Kind van de zon

Dit is zo´n typische dag waarop ik het leven haat. Ik heb eigenlijk geeneens zin in schrijven, laat staan in Best Vines. Nu kan je zeggen dat ik tenminste wèl weet waar mijn gevoel vandaan komt, maar ik zeg je: ik heb er geen ene flikker aan, want niets is goed te praten. Ik zit in de shit.
Ik heb zin in hardcore. In janken. In schreeuwen en opstand.

Soms is het enige wat mij nog redden kan de zon. De warme goedgezinde zon. Ze leidt tot vuur. Hele stukken waanzin worden platgebrand. Alle vragen schroeien weg.
Ik ben een kind van de zon, schat ik zo. Of het hierbij wat uitmaakt dat ik kwart Italiaans ben? Ook hier komt het woord flikker weer om de hoek kijken: ik geloof er geen flikker van.
Ik heb het gewoon niet met regen en grauwe onweersbuien. Ze weerspiegelen mijn humeur binnen no time.

Moet ik later naar het buitenland? Zal ik daar gaan schrijven onder de zon? Weg van dit alles? Het Nederland waar ik toch niet van plan ben te blijven? Ik denk dat ieder land zijn dagelijkse beslommeringen kent, maar Nederland is toch wel je van het hoor. (Al valt Engeland volgens mij helemaal te bestempelen met het labeltje kutleven)
Ach, alleen in Nederland ontspoort men zodanig dat men dit op zijn behaarde buik laat tatoeëren. Misschien valt Engeland dan toch wel mee.

Wat de nut van het leven is? Al sla je me dood. Misschien is het wel het niets. Het niets waar je even van mag genieten. In de zin van zonnestralen op je verslagen gezicht.