Kitten

Vandaag ben ik weer eens naar dagtherapie geweest. Ik moet daarover heel eerlijk zeggen, dat ik niet meer weet wat ik eraan heb. Het is niet compleet nutteloos geblekken, maar de momenten waarop het enigzins nuttig leek, zijn ook op een hand te tellen in de bijna tien weken dat ik er nu zit.

Dagtherapie bestaat uit twee onderdelen voor mij. Een dag, twee onderdelen. Het eerste onderdeel is de gesprekstherapie, waar ik samen met een aantal anderen de afgelopen week ga bespreken en de dingen ga vertellen, waar ik tegen aan gelopen ben. Maar ik ben het zo zat om over alleen maar negativiteit te praten. Ik wil ook wel eens over andere dingen praten, die niet gaan over het schuiven van een potlood in iemands oog. Dus was ik mijn verhaal begonnen met het nieuws dat ik binnenkort een kat kreeg. Zo'n lieve schattige kitten. Ook al heb ik daarvoor altijd beweerd dat ik niet zo'n kattefan was. I don't care. Het is veranderd, zodra ik dat minihummeltje op mijn hand had en hij zijn scherpe klauwtjes in mijn hand groef.

Masochisme? Maybe, maar het monstertje is cute.. Ik twijfel nog steeds of ik hem Druif moet gaan noemen of Monster. En Dimitri is ook nog een open option. Ja, het word niet een gewone naam zoals Pluis of dergelijke. Hoewel Monster wel redelijk normaal is.

Na dat enerverende nieuws heb ik nog wat verteld over mogelijke banen, bij het beschermd wonen voor gehandicapte mensen. Is wel een leuk idee, verdiend goed en zij betalen mijn studie, maar of het helemaal voor mij is? Ik weet het niet.

Uiteindelijk ook nog van alles verteld over de razende woede verteld naar mijn huisgenote toe en ik werd er zelf moe van. Ik bedoel, als ik me er zo aan erger, waarom kan ik mezelf er niet toe opbrengen om het desnoods kwetstend tegen haar te zeggen, dat ze me met rust moet laten. Het lijkt wel alsof ik een soort van verantwoordingsgevoel heb, om mensen niet te kwetsen. En dat stoort me steeds meer en zodanig erg, dat ik mensen agressief ga aanspreken, waardoor ik het alleen juist meer krijg. De dubbelzinnigheid.

Het tweede deel van de therapie bestaat uit creatieve therapie. Ik moet zeggen, dat ondanks dat creatief meer bij me ligt dan praten en dergelijke, dat dit niet mijn ding is. Ik raak gefrustreerd omdat ik het niet kan afmaken, niet in de zin dat ik dat wil. En dan worden daar ook nog opmerkingen over gemaakt, dat ik mogelijkerwijs wel perfectionistisch ben. Nee, het is gewoon een kwestie van, ik weet dat ik beter kan en dat het mooier is, als het af is. Dat het dan meer zegt en nu gaan we uit van een slecht geschetste schets. Zeurmensen.