I guess many people know this feeling:
Je staat in een hele grote groep mensen en je voelt je totally eenzaam.
Nou dat had ik dus vandaag (weer
) Stond ik daar in de hal, allemaal mensen om me heen en niemand leek me te zien. Iedereen botste tegen me op. Zucht... niet leuk... Gelukkig maar kort dagje school en was ik snel thuis. Waar btw ook niemand te vinden is.
Veder he, zat ik vandaag zo te denken. Hoe weet je nou of je echt verliefd bent. Hoe weet je uberhaubt wat verliefd zijn is.... En weet je eigenlijk wel wat het is om verdriet te hebben en pijn.... Wat is pijn, wat is verdriet. Je zegt wel ik ben verdrietig of je huilt heel hard, maar is dat wel verdriet.... en als je pijn hebt.... Ik kwam (alweer) tot de conclusie dat dit voor iedereen anders is. Het is eigenlijk heel vaag.... mss is verdriet voor de een wel vrolijk voor de ander...
En Tja of je ooit echt verliefd bent geweest zal je pas weten als je oud bent denk ik. Als je dan terug kijk.... maar ja
Dit d8 ik vandaag zo onder Nederlands.... (dat was dus saaaaai)
En nu vraag ik me af wat ik groen noem noemt iemand anders ook groen, maar mss ziet diegene voor mij wel rood.....
Nou ja vaaaaag
Trouwens dit doet me weer denken aan dat 1 op de miljoen geboren wordt met een afwijking, waarbij je kleuren kunt ruiken en met je oren kunt zien. Zo ongeveer zeg maar. De verbindingen met je hersens en je zintuigen zijn dan fout. Dat lijkt me zoooo raar