Kleurloos

Die dag. Die verschrikkelijk dag. Alles veranderde. En het veranderde niet voor heel eventjes. Nee, het veranderde voor de rest van mijn leven.. Door een simpel ding, een simpele klap, leek alles weg te vervagen. En dat maar door een simpele klap.. Bij mij kwam het nieuws hard aan. Als een verschrikkelijk schok. Een schok waarvan de ik waarheid niet kon begrijpen. Niet wou begrijpen. Nog steeds weet ik niet precies wat er allemaal gebeurde op die verschrikkelijke dag. Raar omdat ik er alsnog een soort van trauma aan over heb. Het was een normale, rustige dag. Die net als andere dagen gewoon hetzelfde begon. Wie had nou kunnen voorspellen dat die dag zo hels zou eindigen ? Ik niet in ieder geval. Dingen kunnen zo snel veranderen in een dag. Dat heb ik wel gemerkt op een pijnlijke manier.. Ik had nooit geweten, nooit aan gedacht eigenlijk, dat zoiets zo snel zou kunnen veranderen. Dat zoiets ook maar zou kunnen bestaan. Ik kreeg te horen via via dat er iets aan de hand was. Iets verschrikkelijks. Iets verschrikkelijks met jou. Hoe had ik kunnen weten dat het mijn verdere leven zoals ik hem nu kende zou gaan beïnvloeden ? Ik wist toen nog van totaal niks. Maar al snel kwam het echte nieuws bij mij aan het licht. Ik wist precies wat er aan de hand was. Nja, ik zou het niet het licht kunnen noemen.. Noem het maar eerder de schaduw. De schaduw kwam tevoorschijn en gaf mij het nieuws. Ik kan niks meer zien, ik was van niks meer bewust. Ik voelde niks meer van mijn omgeving. Alles was een waas. Een grote waas. Als een verstikkende mist die om me heen klampte. Ik dwaalde door de mist en ik hoopte op jou, wetende dat ik je toch nooit zou kunnen vinden. Jij zag het licht zelf niet meer zitten en doofde je licht. Heel simpel en gewoontjes maakte je er een einde aan. Dacht niet aan ons. Je dacht niet wat voor invloed je beslissing op ons zou gaan hebben. Daarvoor haat ik je nog steeds. Je zag de kleuren in je leven niet meer. Je was ze kwijt en zag daardoor alleen maar zwart. Een kleur die voor mij nu niet meer bestaat. Eigenlijk heeft die kleur nooit bestaan, maar daardoor bestond hij alleen nog maar minder. Mijn gevoelens zijn zwart geworden. Zwart door jou. Ik mis je in mijn leven. Ik mis je zo verdomd erg. Vandaar de tranen en de spijt. Maar ondanks alles. Hoezeer ik je beslissing ook haatte, toch had ik respect voor je. Respect voor dat je het deed, voor dat je het durfde. Ondanks ik niet weet waarom je het hebt gedaan, heb ik alsnog respect voor je. Alles wat wij deden. Wat wij hebben gedaan. Heb ik in een mooi kistje gedaan. En als het gemis me eventjes teveel wordt, open ik het kistje en komen jouw kleuren eruit als een regenboog, want onze herinneringen leven nog steeds..