Knauw van hier tot sint juttemis

ZO, daaaarrrrr ben ik weerrrrrrrrrr....

Ze was net hier, volgens mij de eerste keer dat ik op n normale manier tegen dr heb kunnen praten, alsof ik zelf ook rationeel (of zo) na kon denken....

Weet je, ik weet nog steeds zeker dat t goed kan komen als zij maar snapt hoe en wat ik bedoel... tuurlijk hebben we nu een knauw van hier tot sint juttemis gekregen, dus logisch dat als ze nu een keer terug zou komen niet alles meteen weer koek en ei is, maar vanaf dan kunnen we er wel aan werken...
misschien dat ze inderdaad effe n tijdje ergens anders heen moet, dan kan ze tot rust komen, ziet ze mij mnder, gaat ze inzien hoeveel ze eigenlijk ook aan mij had, heeft ze de rust die ze nodig heeft, gaat misschien zelfs de stress al n beetje weg.... en net wat ik zeg, die knauw die we nu hebben gaat ook niet meteen weg, dus gewoon rustig weer opbouwen, ik heb t ervoor over, want ik ben stapelgek op dr.

T is tot hier gekomen en nu pas trekt ze dr mond open, nu pas zegt ze wat haar dwarszat, dus nu weet ik dat.. t ene moet ik veranderen, t andere moet ik haar uitleggen dat ze dat op n andere manier moet zien....

Wat ik net al zei.... Ik weet zeker dat ik haar kan helpen, maar ze moet zelf willen.. zij moet tegen me praten... niet zo snel overal bang voor zijn... als zij ergens bang voor is, wat betreft mij, maar ook wat betreft andere dingen, dan ben ik volgens mij de enige (want ik ben dr vriend) die t bijna verplicht is om haar daarmee te helpen, dat moet ik van mezelf want ik wil niets liever..

ik moet haar inderdaad ruimte geven, t zal heel moeilijk zijn en misschien niet eens lukken, maar ik moet t wel proberen... denk niet dat t lukt, maar ik ga t proberen...

Ze is t meer dan wie dan ook waard om dr voor te vechten op welke manier dan ook..

Ik heb haar nodig, als ze vrienden wil blijven laten we daar dan maar gewoon meteen mee beginnen, dan blijf ik tenminste nog met r omgaan, alle kleine beetjes die ik van dr krijg pak ik aan... maar ik wil alles weer terug, ik wil dr weer zoals ik t gewend ben en ik wil dat zij dan uiteindelijk (Z.S.M. natuurlijk) ook weer gelukkig wordt....

Ze moet niet bang zijn, ze moet zich niet zo zorgen maken over wat er gebeurd als ze es op me gaat katten of aan te merken heeft, tuurlijk komt t soms hard aan bij mij, maar ik weet t dan wel....

Lieve meid hoor. echt ze verdiend t ook dat ik zo mn best voor dr wil doen, op welke manier dan ook...
en nee ik idealiseer haar niet, iedereen vind haar een lieverd, ze is n goede.... en niemand is helemaal perfekt, maar haar positieve dingen maken haar negatieve dingen meer dan goed....

Laat r maar naar dr ouders gaan, laat haar maar daar zitten, die zorgen voor dr, daar heeft ze even rust misschien.. dat kan ze heel goed gebruiken, en dan kan ze beter nadenken.... ik hou van dr dus ik wacht nog wel effe...........

Lees voor de gein maar es mn verhalen van 2007 in de tijd dat we net bij mekaar waren, mijn gevoelens zijn niet veranderd, ze zijn wel normaler geworden maar das logisch, maar ik vind t nog net zon lieverd als toen, ik kan ook niet anders....


ik wou dat ik haar was, gewoon t idee dat er 5 minuten fietsen van je af iemand met zn hele hart op je wacht die heel erg veel van je houdt..

Ik heb gezegd, "lieverd, neem je rust maar, dat is sowieso beter voor je", t deed pijn en ik sta nog steeds perplex dat ik t mn strot uitkreeg, maar ik meen t wel... ik weet zeker dat t dan goed uit gaat pakken.. en ik wil niets liever dat we zometeen verder kunnen gaan met alles wat we nu pas van elkaar nog erbij geleerd hebben....

Als ik dit ervoor over moest hebben dan moet dat maar, t smeken en blijven vragen hielp niet, misschien dit wel..... ze is t waard... ze is t echt waard....

en al heb ik dat over anderen ook gezegd, ik heb t nu over haar, en t voelt ook gewoon zo, ze is t waard. en t is ook gewoon zo, we waren echt n goed stel, wisten in mijnogen precies hoe met elkaar om te gaan en wat we aan elkaar hadden....

Ik hou van dr.