Knikkende knieen

Kapot, opgelucht, verslagen, maar toch voldaan keerde ik gisteravond terug uit Milaan. Mijn eerste Europese uitwedstrijd van Ajax achter de rug. Mijn club verloor dan weliswaar machteloos van het grote Inter Milaan, maar het waren vier dagen om niet te vergeten.

Met z'n achten, met de bus, met bier en bacardi, met nog 1500 andere Ajacieden en goede hoop vertrokken we maandagmorgen naar Milaan. Het ging om half 10 's ochtends al gelijk fout. Ik wist dat we deze vier dagen genoeg problemen zouden krijgen, maar dat het die ochtend al gelijk raak was verbaasde mij.

T. was zijn kaartje vergeten. Wat een idioot. Hij miste de bus op drie minuten na. En echt, wij met z'n zeven zijn bijna op de vuist moeten gaan om de bus langer te laten wachten, tevergeefs. De buschauffeur reed ons bijna aan toen we voor de bus gingen staan, maar een zinnige discussie kon hij niet met ons aangaan.

Het was het begin van een even komische als beangstigende reis. Want echt we hebben in ons broek gescheten van het lachen, maar ook met knikkende knieen een drugshond aan onze voeten zien snuiven.

We kregen ruzie met een Belgische soldaat, onze beertender kregen we niet open (logisch want ik was zo stom een Beertender te kopen en niet een tapvat, maar ach) en de busreis was niets dan vervelend. Het mooiste van het hele verhaal zal ik even belichten, vertel ik mijn hele verhaal dan zullen jullie mijn verhaal nooit uitlezen, laat staan een reactie geven.

Bij de grens van Frankrijk en Zwitserland werden wij gecontroleerd. Een douanebeamte, met een fors gezicht, brede snor en Thunderbirdpetje nam onze paspoorten in beslag. Niets aan het handje, want mijn brok hasj had ik veilig weggestopt. Maar wat wij waren vergeten en wat de man wel zag, was het vuurwerk en de fakkels in het toilet van de bus.

Daarop besloot onze grote vriend een drugshond de bus in te sturen. Ik kreeg godverdomme bijna een hartaanval, mijn vrienden trouwens ook. Moest ik die hasj dan echt in m´n kont stoppen? Ik nam het zekere voor het onzekere, pakte de hasj en propte het zakje onder een koffiebekertje.

Het lijkt mij sowieso sterk dat een hond hasj kan ruiken verpakt in een hermetisch afgesloten zakje. Het bekertje met inhoud legde ik tussen de troep op de hoedenplank, waar het niet erg zou opvallen. Gelukkig rook de hond niets en nam de douanebeamte niet de moeite door de rotzooi te zoeken.

In Zwitserland zijn ze volgens mij een stuk milder met straffen bij de vondst van drugs, dan in Italie. Maar ik zat daar met dichtgeknepen billen. Nu wist ik in iedergeval zeker dat ik de hasj kwijt moest voor we Italie ingingen, daar stond ons ook een controle te wachten. Twee super dikke sticks gedraaid en samen met een van m´n vrienden opgerookt. In Italie is de bus niet gecontroleerd. Knetter stoned viel ik in slaap en werd wakker in Milaan