la solitudine
Mijn handen te zwaar belast, door het leven.
Mijn hart met teveel verdriet, door alle pijn.
Mijn tranen die niemand ziet, door mijn glimlach.
Mijn gevoelens met grote angst, door de kou.
Mijn verleden maakt me het bangst, door jou.
Lopend naar de lege kamer, waar stilte hoorbaar is.
Lopen mijn koude voeten, naar de kille eenzaamheid.
Gesloten deuren, blokkeren mijn nare gevoelens.
Verdwijnend in het duister, kijkend naar mijn angsten.
Onbegrip en angst, de wereld groot en ik alleen.
Behoedzaam bewaak ik mijn vangst.
Zo kan ik net zo leven als de mensen om mij heen.
Afhankelijk en eenzaam, groot is mijn verdriet.
Bloedende open wonden, mijn littekens blijven.
Afgedrukt in mijn bleke huid, zittend in die ene lege kamer.
Zonder woorden, zonder stem, zonder klanken, zonder geluiden.
Verloren staar ik uit het raam, in het donker durf ik te huilen.
Wanneer niemand me stoort.
Ik durf te zeggen, wat overdag niemand ziet.
Duizenden tranen op mijn witte huid.
Hier en daar een litteken, die verdwijnen in het licht.
In het donker kan ik huilen, zonder angst, zonder spijt.
In het donker durf ik te zeggen, wat overdag niemand begrijpt.
Ik verzet me tegen de stilte, schreeuwend naar geluid.
Proberend en vechtend, maar er komt niks meer uit.
Niemand om mij heen, enkel maar de stilte.
Ben ik weer eens alleen?
Mijn hart met teveel verdriet, door alle pijn.
Mijn tranen die niemand ziet, door mijn glimlach.
Mijn gevoelens met grote angst, door de kou.
Mijn verleden maakt me het bangst, door jou.
Lopend naar de lege kamer, waar stilte hoorbaar is.
Lopen mijn koude voeten, naar de kille eenzaamheid.
Gesloten deuren, blokkeren mijn nare gevoelens.
Verdwijnend in het duister, kijkend naar mijn angsten.
Onbegrip en angst, de wereld groot en ik alleen.
Behoedzaam bewaak ik mijn vangst.
Zo kan ik net zo leven als de mensen om mij heen.
Afhankelijk en eenzaam, groot is mijn verdriet.
Bloedende open wonden, mijn littekens blijven.
Afgedrukt in mijn bleke huid, zittend in die ene lege kamer.
Zonder woorden, zonder stem, zonder klanken, zonder geluiden.
Verloren staar ik uit het raam, in het donker durf ik te huilen.
Wanneer niemand me stoort.
Ik durf te zeggen, wat overdag niemand ziet.
Duizenden tranen op mijn witte huid.
Hier en daar een litteken, die verdwijnen in het licht.
In het donker kan ik huilen, zonder angst, zonder spijt.
In het donker durf ik te zeggen, wat overdag niemand begrijpt.
Ik verzet me tegen de stilte, schreeuwend naar geluid.
Proberend en vechtend, maar er komt niks meer uit.
Niemand om mij heen, enkel maar de stilte.
Ben ik weer eens alleen?
08 apr 2015
- meld ongepast verhaal
-
DarkAngel9 (opgeheven op 11-5-2018)
woensdag 08 april 2015 16:28
Mooi herkenbaar
-
DarkAngel9 (opgeheven op 11-5-2018)
woensdag 08 april 2015 16:28
Ben er voor je hou vol
-
Hatsjepsoet (opgeheven op 10-6-2015)
woensdag 08 april 2015 17:00
zucht -
speciaal
woensdag 08 april 2015 17:37
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 jan 2016 If you read this.. ( 1 )
- O 22 jan 2016 Death ( 1 )
- O 15 jan 2016 :)
- O 08 jan 2016 Ik wil rust.. ( 2 )
- O 24 dec 2015 Just alone.. ( 1 )
- O 08 dec 2015 wat mij raakt
- O 07 dec 2015 Hurt
- O 05 dec 2015 ~
- O 27 nov 2015 De nacht
- O 24 nov 2015 ... ( 2 )
- O 23 nov 2015 Just you
- O 17 nov 2015 Ernstig positief ( 4 )
- O 15 nov 2015 Him
- O 14 nov 2015 Slowly ( 1 )
- O 08 nov 2015 Alone ( 2 )