La Solitudine/De eenzaamheid

Marco is weggegaan en komt niet meer terug.
De trein van 07.30, zonder hem,
is een koud metalen hart zonder ziel
in de grijze ochtendkou van de stad.
Op school is zijn bank leeg, Marco is in mij
Het is zoet, zijn adem in mijn gedachten
Enorme afstanden lijken ons te scheiden
maar in mij klopt sterk mijn hart

Wie weet of je aan mij denkt,
of je nooit met je ouders praat,
of je je net als ik verstopt
de blikken vermijdt en je ervoor verbergt,
opgesloten in je kamer en je wilt niet eten
Je klemt je vast aan je kussen
Je huilt en je weet niet hoeveel verdriet je nog
meer eenzaam je zal maken

Marco, in mijn dagboek zit een foto.
Je hebt de ogen van een beetje verlegen kind.
Ik druk de foto tegen mijn hart en ik voel dat je er bent

Tussen het huiswerk voor Engels en Wiskunde.
Jouw vader en zijn adviezen, wat eentonig.
Hij heeft jou meegenomen door zijn werk.
Zeker weten dat hij jouw mening nooit heeft gevraagd

Hij zei: "op een dag zal je mij begrijpen".

Wie weet of je aan mij denkt
of je met jouw vrienden praat
om geen pijn meer om mij te hebben.
Maar je weet dat het niet gemakkelijk is.
Op school kan ik er niet meer tegen
en de middagen zonder jou.
Studeren is zinloos; alle gedachten komen uit op jou.

Het is onmogelijk ons leven te scheiden
Ik smeek je, wacht op mij mijn lief...
maar ik kan jou geen illusies maken

De eenzaamheid tussen ons
Deze stilte in mij
is de onrust om het leven zonder jou te leven.
Ik smeek, wacht op mij want
ik kan niet zonder jou.
Het is onmogelijk onze liefde te scheiden.

De eenzaamheid


Nu in Italiaans:

Marco se n'è andato e non ritorna più
Il treno delle sette e trenta senza lui
È un cuore di metallo senza l'anima
Nel freddo del mattino grigio di città
A scuola il banco è vuoto, Marco è dentro me
È dolce il suo respiro fra i pensieri miei
Distanze enormi sembrano dividerci
Ma il cuore batte forte dentro me

Chissà se tu mi penserai
Se con i tuoi non parli mai
Se ti nascondi come me
Sfuggi gli sguardi e te ne stai
Rinchiuso in camera e non vuoi mangiare
Stringi forte a te il cuscino
Piangi e non lo sai quanto altro
male ti farà la solitudine

Marco nel mio diario ho una fotografia
Hai occhi di bambino un poco timido
La stringo forte al cuore e sento che ci sei

Fra i compiti d'inglise e matematica
Tuo padre e i suoi consigli che monotonia
Lui con il suo lavoro ti ha portato via
Di certo il tuo parere non l'ha chiesto mai

Ha detto: "un giorno tu mi capirai"

Chissà se tu mi penserai
Se con gli amici parlerai
Per non soffrire più per me
Ma non è facile lo sai
A scuola non mi posso più
E i pomeriggi senza te
Studiare è inutile tutte le idee si affollano su te

Non è possibile dividere la vita di noi due
Ti prego aspettami amore mio....
ma illuderti non so

La solitudine fra noi
Questo silenzio dentro me
è l'inquietudine di vivere la vita senza te
Ti prego aspettami perché
Non posso stare senza te
Non è possibile dividere la storia di noi due

La solutudine