laat me..

alles is zo onecht allemaal. het ene moment ben je bezig een toekomst te hebben, hebt n hypotheek, een huis, een huwelijk.
Het volgende moment ben je alleen, op n kamertje en ga je kostgeld betalen.

zo van t ene op t andere moment. ik kan het maar niet geloven. ik zit hier in mijn minikamertje. heb net mijn spullen uit het huis gehaald en nu staat het hier op zolder. ik kan niet kiezen welke van die spullen ik hier wil neerzetten.

ik voel me alleen, ik voel me zo verschrikkelijk klote en ik wil het niet, ik wil gewoon mijn leven terug zoals ie de afgelopen 4 jaar zo ontzettend goed was.
wat moet ik nou in me eentje? ik wil gewoon niet in m eentje.

mensen zeggen dan, ja maar je moet wel alleen kunnen zijn hoor, anders is er iets niet goed, maar dat is niet wat ik bedoel, ik kan best n avond mezelf alleen vermaken, maar ik wil gewoon mensen hebben die ik om me heen kan hebben als ik wil.

ik kan dit niet, dit si echt de moeilijkste tijd van mn leven dit, en het wordt me nog aangedaan door iemand die ik heel erg lief vind, wat erggggggggg.

ik kan mn draai niet vinden, ik voel me niet op mijn gemak, ieders leven lijkt gewoon door te gaan. en heb ik even 3 seconden t iets beter dan gebeurd er meteen iets waardoor ik weer naar de klote ben.

ik wil mijn spullen gewoon in de kasten van mijn huis, ik wil uit mn werk komen in dat huis, mijn vrouw in dat huis, thuiskomen in dat huis, ik wil douchen in dat huis, ik wil slapen in dat huis, ik wil eten in dat huis, maar alles is weg!!! ik heb niets meer, alles is helemaal weg. nu is dat huis ook geen thuis meer.

opeens is dat huis een soort symbool voor al mijn geluk. en het is onbereikbaar, niets kan mij blijer en gelukkiger maken dan mijn leven van vorige maand. en dat zal ik niet meer terugkrijgen, ik zit alleen en ben ook echt alleen.

ik moet zoveel dingen regelen, maar het lukt me niet, ik ben echt een zielig hoopje niets, en ik wil in ieder geval geen hoopje niets meer zijn. ik kan toch niet zo me blijven voelen, dat haal je niet, daar ga je van kapot.

Laat me alsjeblieft mezelf goed voelen, mezelf genoegen laten nemen met de situatie, dan kan ik verder, dan kan ik me weer ophijsen uit deze ellendige klerezooi. mijn zooi van niks hebben en niks willen. ik moet toch gewoon gezellig kunnen doen, ik moet toch gewoon mezelf kunnen zijn. ik ben een grappenmaker zegt iedereen altijd. Dat wil ik blijven, dat wil ik zijn. ik moet gewoon maar het lukt niet, het is echt een onmogelijke opgave.

ik geloof heus wel dat het goedkomt, dat hoor ik van iedereen die zoiets ook meegemaakt heeft, maar het moet wel nu gebeuren, het moet niet zijn tijd hebben en ik moet niet geduld hebben. Het moet gewoon gebeuren, ik heb echt zoveel dingen die me niet aanstaan aan me hoofd, dat kan mn hoofd niet aan.

laat me ergens anders aan denken, laat me dit achter me kunnen laten, laat me niet eenzaam zijn, laat niet alleen mijn wereld op zijn kop zien staan, laat me gelukkiger zijn dan dit, laat me intresseren in dingen, laat me die obsessie vergeten, laat me mezelf weer zijn alsjeblieft.