Laat mij gelukkig zijn

De gletsjer komt in beweging. Het bewoog al even, nu is het zichtbaar. Uit de diepe krochten van de kortstondige liefde, gevolgd door de stromen van verdriet en nu weer op de rustige tour.

We gaan beter. We hebben een dag samen doorgebracht. Het leek een mindere dag te zijn, maar je hebt me zo te accepteren of niet. De non sense omtrent het perfecte voorkomen zullen meteen gebroken moeten worden want ik zou ik niet zijn als ik mezelf direct van kanten liet zien. Voel ik de vertrouwensband? Dan krijg je een nieuwe kant van mij te zien, steeds opnieuw.

We kwamen bij elkaar. Ik kan op mindere dagen heel slecht gaan op fysiek contact. Ik hou er dan niet van dat mensen mij aanraken of zelfs al in non-verbale communicatie laten zien dat ze wat van me willen. Zo kwam ik bij hem. Het duurde 10 minuten, toen was ik om.

Snel werd het gezelliger. Ja, ik ging er ook zo naar toe omdat ik gewoon wel wat gemengde gevoelens had. Op mijn hoede voor wat deze grote boze wolf nog meer zou kunnen laten zien. Hij is gewoon pragmatisch. Ook erg charmant...
We slapen dus weer met elkaar. Dat is het denk ik ook. Hij wil niet met mij met de wereld. Okay.

Een dierbare vriendin dwingt mij bijna om er een punt achter te zetten. Niet eens met het argument dat ik met minder dan ik waard ben nooit genoegen zou moeten nemen. Nee, met het argument dat ik uiteindelijk gelukkiger zou worden. Uiteindelijk. Leuk.

Ze kan het niet hebben dat ik niet naar haar wil luisteren maar intussen spelen haar woorden wel op mijn gedachten in. Ik ga nog even niet heel eerlijk zijn over mijn gevoelens. Ik was zo goed aan het viben op de geluksgevoelens.

Deze gletsjer gaat vanzelf sneller glijden... Maar hoe diep is het? Hoe lang tot het onderaan is en in welke toestand? Laat mij gelukkig zijn, al is het maar even, al is het maar een topje van echt geluk.