lang geleden

Lang geleden dat ik iets openbaar heb geüpload! Sowieso lang geleden dat iets in een dagboek heb geschreven. Want eigenlijk maak ik nu niets mee. Niets wat ik wil onthouden.

Een jaar geleden was ik nu excited om naar IJsland te vertrekken. Ik vond het fantastisch dat ik de sprong durfde te wagen om 5 maanden ergens alleen helemaal zelf te overleven. Ik heb in IJsland geleerd om alle verwachtingen en normen die in mijn vertrouwde omgeving speelde van me af te gooien en te focussen op wat ik belangrijk vind in het leven en wat ik wil bereiken. Ik heb geleerd welke mensen ik om mij heen wil hebben. Ik ben echt volwassen geworden in die vijf maanden. Het was gewoon weg een geweldig avontuur.

En nu? Het enige wat ik de afgelopen weken (maanden..) gedaan heb ik werken bij mijn bijbaantje. Een baantje waar ik niets mee ga bereiken en niet verder mee kom. Maar ja, ik moet ook mijn huur betalen. Ik ben heel veel aangekomen sinds ik terug ben uit IJsland. De laatste keer dat ik mezelf woog was ik 95 kilo. Ik ben altijd al zwaar geweest en dat vond ik prima, maar ik ben nu ook ongezond bezig en dat wil ik niet. Ik ben een beetje in een zwart gat beland. Mijn leven was 5 maanden lang een geweldig avontuur, iedere seconde was geweldig. En nu? Waar the fuck ben ik nu mee bezig? Waar is de uitdaging? Waar is dat gene wat mijn hart sneller laat kloppen? Ik ga door op de automatische piloot terwijl ik eigenlijk uit het vliegtuig wil skydiven en genieten van het uitzicht. (geweldige metafoor, al zeg ik het zelf)

Ik speel met de gedachte om in therapie te gaan. Ik weet dat ik unresolved issues heb uit mijn jeugd. Misschien controledwang, perfectionisme, ik kan niet goed met mijn emoties omgaan. Als in, iedere emotie eet ik weg, negeer ik, of reageer ik af om mensen die er niets mee te maken hebben. Ik heb af en toe weer een 'slechte dag' waarop ik mijn bed niet uitkom, niet reageer op berichten en gewoon niets kan.

Mijn mentale gezondheid blijft voor mij een zwakke plek. En ik voel mijn breekpunt alweer aankomen. Terwijl mijn studie er in september nog bij gaat komen. Ik moet ergens op de rem trappen. Want anders komt het niet goed. En terwijl ik dit allemaal schrijf, komen de emoties die in mijn vastzitten naar boven.

Weet je, het voelt gewoon alsof ik niet gelukkig kan zijn. Alsof ik het niet kan. Ik kan me heel goed zorgen maken, of heel goed allerlei slechte scenario's bedenken. Ik denk dat ik getriggerd ben doordat mijn vader gediagnosticeerd is met Parkinson. Daarnaast heeft hij ook cognitieve problemen, zoals geheugen problemen of kan hij niet meer goed het overzicht krijgen over een situatie. (Bijvoorbeeld een nieuw wachtwoord instellen kan hij niet meer.) En ja, ik voel me verantwoordelijk. Ik vind dat ik mijn vader moet helpen. Maar natuurlijk kan ik er niet 24/7voor hem zijn. En dan voel ik me weer schuldig. Ik heb de controle niet over de situatie en daar word ik onrustig van.

Ik mis IJsland. Niet per se het land zelf wat ook fantastisch is! Maar meer de vrijheid, zelfstandigheid en het avontuur wat ik daar iedere dag voelde. Vrij van de druk waar ik jaren onder gebukt ging, zelfstandig van de mensen die een slechte invloed op mijn mentale gezondheid hadden. Dat mis ik. Ik mis het avontuur. Ik mis iets doen waar door ik voel dat ik leef.

Ik voel me een egoïstische idioot die alleen maar denkt aan hoe slecht ze het heeft, terwijl ik eigenlijk dankbaar moet zijn voor mijn studie, gezondheid, vrienden, familie etc.

Ik had mezelf beloofd dat ik me nooit meer zo kut zou voelen. Zo hulpeloos. Zo zwak. Een fucking jaar geleden voelde ik me zo goed dat ik naar IJsland durfde te gaan. Nu doe ik hele dagen niets behalve netflix kijken en chips eten. Het voelt alsof ik achteruit ga. Iedereen bouwt om mij heen hun levens op. Studie afgerond, huis gekocht, verliefd, verloofd, etc. En ik? Waar ga ik heen? Ik heb nog steeds dezelfde baan, dezelfde studie, ben ongezond bezig, beweeg amper, verstop me voor mijn vrienden.

Ik krijg af en toe het compliment dat ik het zo goed doe op mijn werk. (ik werk al zes jaar in dezelfde winkel) Dat ik weet hoe je met klanten moet omgaan, goed kassa kan draaien, oog heb voor hoe je producten plaatst, etc. Ik wuif dat altijd weg, want ik wil helemaal niet goed zijn in dat werk. Ik wil goed zijn in mijn studie en een coole baan vinden. Ik wil goed zijn in op avontuur gaan. Ik wil goed zijn in de controle loslaten, ik wil goed zijn in mijn mentale gezondheid beheren! Maar datgene wat ik zo graag wil, voelt nu als datgene wat ik nooit zal bereiken. Hoe hard ik ook probeer. Het gaat altijd weer mis. Altijd.

Over een paar weken begint de uni weer en dan moet ik er weer staan, maar ik ben gewoon exhausted. Nog een paar weken om de rust weer te vinden.