Lang geleden geschreven.

Langzaam loopt ze naar het water toe. Ze kan nauwelijks in de vijver kijken. Als ze dan toch een blik werd veracht ze haar spiegelbeeld. De blauwe ogen en haar blonde haar maken van haar een monster. Ze sluit haar ogen. Ze kan begrijpen waarom hij haar niet wil aanraken. In slowmotion volgt de rest. Met haar linkervoet raakt ze het water aan. Het water dringt door tot in haar schoen. Ze kijkt ernaar, maar stopt niet met haar beweging. Ze loopt steeds verder het water in. Het water zal al de zondes wegvagen die ze heeft begaan. Uiteindelijk staat ze met haar middel in het water als ze aarzelt. Ze word overvallen met een gevoel dat ze niet kan laten gaan. Met een laatste blik kijkt ze om haar heen. Ze ziet de bladeren van de bomen zachtjes mee wiegen op een briesje. Een aantal vogels fluiten. Maar alles lijkt grijs te zijn. Ze kan niet in deze grijze wereld meer leven dus hoopt ze dat waar ze heen zal gaan alles een beetje kleuriger zal lijken. Met een vastberaden blik loopt ze door. Het water begint steeds meer op haar te drukken hoe dieper ze loopt. Als het water tot haar kin staat loopt ze nog steeds door. Niets zou haar meer van het pad afhouden. Als ze geheel onder water staat verzet ze nog een paar stappen. Voor ze haar laatste adem uitblaast ziet ze zijn gezicht. Ze sluit haar ogen en laat zichzelf gaan zonder zich te verzetten.

Niemand kon begrijpen wat er precies was gebeurd. Pas na een paar dagen hadden ze haar lichaam gevonden. Een visser viste haar lichaam op. Met schrik keek hij naar de heldere ogen die zo blauw waren als het meer. Als hij niet beter zou zeggen zou hij zeggen dat ze nog leefde. Haar gezicht sprak zoveel emotie uit. De grootste emotie stond in haar ogen te lezen. Het was niet het gevoel van pijn vanwege haar verdrinking, maar vanwege een ander groot verdriet. Met het meisje in zijn handen kon de oude visser zijn tranen niet binnen houden. Hij huilde voor al het slechte in zijn leven, maar ook voor al het goede. Voor uren zat hij op zijn boot te huilen zonder haar los te laten. Hij kon het niet zover krijgen dat hij hulp ging halen. Op de een of andere manier hoopte hij dat zijn tranen haar weer tot leven zou wekken. Toen hij was uitgehuild voelde hij zich jaren jonger. Ondanks dat hij het meisje niet had gekend voelde hij toch een groot verlies. Net zoals hij bij zijn vrouw had gevoeld. Zo’n meisje had haar hele leven nog voor zich, wat bezat haar zodat ze zichzelf in het meer zou laten verdrinken? Dat was een vraag die vele mensen stelden. Echter maar een paar zaten in de goede richting. Het was de liefde die haar deed doden, al voordat zij zichzelf het leven benam. Het was de liefde