Le sex

.. et le city. Om maar even verder te gaan waar deze briljante serie ooit ophield; na Carrie's trip naar Parijs. En de romantische scène tussen haar en haar Mr. Big. Geniaal.

Vrijdag dus eindelijk naar de film geweest, samen met mijn zusje, die, net als ik, helemaal geen die hard fan is ofzo. Sinds ik twee jaar geleden de gehele serie op dvd mocht ontvangen voor mijn verjaardag, heb ik ze al een stuk of tien keer gezien. Daarbij opgeteld dat ik de serie op tv ook al volgde, kunnen jullie nagaan met al die herhalingen...

We hadden besloten om ons eens uit te gaan leven in Amsterdam. Want bij Sex and the City hoort het kijken naar de film ín een City natuurlijk om het plaatje compleet te maken. Geweldig om Pathé Tuschinski binnen te lopen; die ambiance die daar hangt is niets vergeleken bij onze hypermoderne bioscoop. We zaten in de grote zaal, die natuurlijk nog helemaal in 'oude' stijl ingericht is. Wel geweldig lekkere stoelen om in te zitten. Geweldig veel beenruimte ook, iets wat ze bij onze hypermoderne bioscoop ook wel eens in zouden mogen voeren.
De mensen in de bioscoop deden nog een extra duit in het zakje; ze leefden zó mee met de meiden in de film. Geklap, gejuich, gejammer: Geweldig! Wat een spontaan publiek, ook daar kunnen ze in ons boerengehucht (mét hypermoderne bioscoop, dat dan weer wel) nog wel iets van leren.

Als vanouds heb ik genoten van de film. Helemaal geen slechte recensie van mijn kant, ondanks dat degene die de recensie in onze krant plaatste (ik geloof dat het een man is en die zullen er toch minder van snappen geloof ik) klaagde dat er geen leuke quotes en verhaallijnen in zaten. Dat het vooral leek alsof je naar een ellenlange aflevering keek; Who cares?! We love them anyway!
Af en toe zelfs een traantje weggepinkt, bijvoorbeeld op het moment dat die ei van een Mr. Big niet op kwam dagen op de bruiloft. Maar gelukkig werden die moment altijd weer gevolgd door hilariteit, vooral door acties van Charlotte: Love her!

Eigenlijk was het nogal een domper voor mij, noem het een anticlimax, dat Carrie en Mr. Big uiteindelijk toch nog gingen trouwen. Om maar even een quote van Mr. Big himself om te buigen: She (and he) is not the marrying kind.
Gelukkig dat Steve (die gigantisch oud is geworden, hij lijkt echt niet meer op zichzelf) en Miranda nog wel bij elkaar horen, I love them so much together. Fijn dat Charlotte eindelijk haar door haar gewenste gezinnetje heeft met man Harry en geadopteerde kindje Lily. Waar ik trouwens griebelig van wordt omdat dat kind óveral bij moet zijn, wát die meiden ook doen. En thank God dat Samantha toch nog een rol speelt in de film, zonder haar is het niet hetzelfde, net als dat ik Smith niet had willen missen natuurlijk.

Ik heb de leuke quotes niet gemist, heb Samantha's motto (I love you.. But I love me more) tot mijn levensmotto gemaakt en heb ontzettend genoten van deze film. Ik kan ook niet wachten tot hij op dvd uitkomt, om hem weer te vaak achter elkaar te gaan bekijken. I enjoyed myself, I loved the girls, the clothes, the sex (wat wel een beetje op de achtergrond is beland) and the plots. Ik kan gewoon niet ontkennen dat ik die die-hard-fan ben, die hier al die jaren op heeft gewacht...