Lesje van de psychiater
Vandaag ben ik bij de psychiater (Niels) geweest voor medicijnen.
En het lesje biologie wat ik van hem kreeg, was zo verhelderend!
Daarom even openbaar.. misschien hebben anderen er ook
iets aan.
Vaak wordt tijdens therapie gewerkt met het idee dat gedachtes
je gevoel beïnvloeden en dat je de negatieve gedachtes onder
controle moet zien te krijgen. Tenminste, zo heb ik het geleerd.
De negatieve gedachtes zijn het probleem. Vandaag vertelde
Niels dat onderzoek heeft uitgewezen dat het tegenovergestelde
eerder waar is. Even kort door de bocht: het gevoel bepaalt de
gedachte.
Wat minder kort door de bocht:
De hersenstam, onderin de schedel, is evolutionair gezien het
oudste deel van de hersenen. Hiermee adem je, verteer je
voedsel, etc. Daar omheen, een laag naar boven, zitten de
hersenen die emoties regelen. Deze zijn ook gekoppeld aan
de ogen. Pas daar boven zitten de hersenen die te maken
hebben met logisch nadenken, etc. Deze hersenen zijn het
laatst ontwikkeld.
Als je iets meemaakt reageren de 'emotie hersenen' het eerst.
Niels maakte een vergelijking met een spookhuis, natuurlijk
wéét je dat je veilig bent, maar je schrikt wel even als er iets
gebeurt. Je lichaam reageert en daarna kun je denken: "Oh ja..
niks aan de hand." Wanneer je op emotioneel gebied een of
ander trauma hebt opgelopen, kunnen reacties op situaties erg
heftig zijn. En dat is puur biologisch. De negatieve gedachtes
worden er vervolgens bij bedacht, om het geheel ergens op
te laten slaan. 'Ik voel me zo.. dus dan zal er ook wel iets
ernstigs zijn.' Natuurlijk kun je jezelf in bepaalde mate gerust-
stellen door te relativeren, maar als de eerste (emotionele)
reactie te heftig is, kun je erdoor overspoeld raken.
Dat was eindelijk de verklaring voor het feit dat ik me vaak
suf relativeer, zonder dat m'n gevoel zich er iets van aan
trekt. En hopelijk gaan de medicijnen ervoor zorgen dat
die biologische schrikreactie een stuk minder heftig wordt!
Librana, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende