*liedje waar ik fijn op mee kan huilen*

(Jonas-Sabien Tiels)
fragmentje uit de tekst:
Hij woont in een doorkijkpaleis
Voelt zich veiliger achter het glas
Levenslang in zijn dromen op reis
Terwijl anderen streven en vechten als leeuwen
Streelt hij het heldere gras

(toelichting volgt.....)

Vaak heb ik ook het idee dat ik achter glas zit. Dat ik de wereld alleen van een afstandje kan bekijken, niet mee kan doen, een soort eeuwige toeschouwer ben. Soms ga ik me er vreselijk eenzaam bij voelen, ik wil niet meer alleen zijn, ik wil net als hen samen zijn. Aan de andere kant kunnen dingen zo mooi zijn, juist omdat je er geen invloed op uit kunt oefenen. Alles ontwikkeld zich maar, iedereen schrijft zijn eigen verhaal. Iedereen anders, niemand beter of slechter en ik heb het voorecht daar naar te mogen kijken.
Maar hoe graag ik er soms ook uit zou willen, ik weet dat ik 'het glas' ook nodig heb. Als ik kijk naar hoe intens ik dingen nu ervaar, hoeveel pijn dingen me nu al kunnen doen, dan moet het niet erg dragelijk zijn om er zo dicht op te zitten, dan zou ik het me verscheuren. Nee,ik geloof niet dat ik zomaar 'zomaar' zo ben...