Liefde is loslaten...
Lieve, lieve, allerliefste oma,
Vanmorgen hebben we een mooi gesprek gehad. Wat zal ik ze missen, onze dagelijkse telefoontjes. Ik kan met niemand zo praten als met u. U kent mij beter dan dat ik mezelf ken. Mijn hele leven, 35 jaar zijn wij al samen.
Vroeger belden we 2x per week en zagen we elkaar zeker 1x per week. Tegenwoordig bellen we iedere dag en zien we elkaar zo vaak mogelijk.
U bent moe, zo moe van het vechten, van het strijden, van het moeten loslaten. Uw lichaam wil niet meer. Uw hartje is op. Het ergste van alles is dat u bij uw volle verstand het einde voelt naderen. Dat u ons los moet laten.
Eigenlijk kan u het allemaal niet meer aan. U gaat zo hard achteruit. En toch, uw lichaam geeft het maar niet op. U heeft besloten dat het thuis niet meer gaat. U kunt bijna niet meer lopen, u heeft geen evenwicht meer. Vorige week bent u al een keer gevallen.
U heeft uw nieuwe kamer samen met ons bekeken. Een bejaardentehuis. U moet flink zijn, maar u wilt helemaal niet. U hoopt dat onze lieve heer u komt halen en dat u niet meer hoeft te verhuizen. Lieve oma, eigenlijk hoop ik dat ook. Ik wil u al die ellende besparen. Vreselijk vind ik het. Ik probeer positief te blijven naar u toe, maar eigenlijk zie ik het ook niet zitten. Hoe moet het nu verder met u?
De verhuizing komt nu echt dichtbij. Mama en ik zijn alles aan het regelen. Misschien tegen beter weten in, maar het kan toch niet anders oma....?
Omaatje, u bent zo bang voor de dood, en toch wacht u erop. Het is allemaal zo moeilijk te rijmen. U kent angsten die niemand anders kent. U vecht helemaal in uw eentje. Het leven dat u lijdt, is geen leven. Het is lijden, puur lijden. Het is niet normaal. Ik weet niet of ik het vol zou houden.
Doordat u niet meer in de maatschappij staat raakt u ook een beetje verward. Moeilijk is dit. Maarja, voor u is elke dag hetzelfde...
Lieve oma, het doet me vreselijk pijn om u zo te zien. Heel af en toe zie ik mijn echte omaatje nog, maar dat is zo sporadisch. Lieve, lieve oma, ik hou zoveel van u en ik ben zo trots op u. Eigenlijk durf ik het niet toe te laten in mijn gedachten. want ik wil het niet. Maar oma, ik weet dat het zo niet verder kan. Ik gun u rust. Echt oma.....ik zal u loslaten...
Maar niemand neemt mij al mijn herinneringen af. Een heel leven hebben we samen. Dat zal ik koesteren.
Oma, ik hou van u...
Vanmorgen hebben we een mooi gesprek gehad. Wat zal ik ze missen, onze dagelijkse telefoontjes. Ik kan met niemand zo praten als met u. U kent mij beter dan dat ik mezelf ken. Mijn hele leven, 35 jaar zijn wij al samen.
Vroeger belden we 2x per week en zagen we elkaar zeker 1x per week. Tegenwoordig bellen we iedere dag en zien we elkaar zo vaak mogelijk.
U bent moe, zo moe van het vechten, van het strijden, van het moeten loslaten. Uw lichaam wil niet meer. Uw hartje is op. Het ergste van alles is dat u bij uw volle verstand het einde voelt naderen. Dat u ons los moet laten.
Eigenlijk kan u het allemaal niet meer aan. U gaat zo hard achteruit. En toch, uw lichaam geeft het maar niet op. U heeft besloten dat het thuis niet meer gaat. U kunt bijna niet meer lopen, u heeft geen evenwicht meer. Vorige week bent u al een keer gevallen.
U heeft uw nieuwe kamer samen met ons bekeken. Een bejaardentehuis. U moet flink zijn, maar u wilt helemaal niet. U hoopt dat onze lieve heer u komt halen en dat u niet meer hoeft te verhuizen. Lieve oma, eigenlijk hoop ik dat ook. Ik wil u al die ellende besparen. Vreselijk vind ik het. Ik probeer positief te blijven naar u toe, maar eigenlijk zie ik het ook niet zitten. Hoe moet het nu verder met u?
De verhuizing komt nu echt dichtbij. Mama en ik zijn alles aan het regelen. Misschien tegen beter weten in, maar het kan toch niet anders oma....?
Omaatje, u bent zo bang voor de dood, en toch wacht u erop. Het is allemaal zo moeilijk te rijmen. U kent angsten die niemand anders kent. U vecht helemaal in uw eentje. Het leven dat u lijdt, is geen leven. Het is lijden, puur lijden. Het is niet normaal. Ik weet niet of ik het vol zou houden.
Doordat u niet meer in de maatschappij staat raakt u ook een beetje verward. Moeilijk is dit. Maarja, voor u is elke dag hetzelfde...
Lieve oma, het doet me vreselijk pijn om u zo te zien. Heel af en toe zie ik mijn echte omaatje nog, maar dat is zo sporadisch. Lieve, lieve oma, ik hou zoveel van u en ik ben zo trots op u. Eigenlijk durf ik het niet toe te laten in mijn gedachten. want ik wil het niet. Maar oma, ik weet dat het zo niet verder kan. Ik gun u rust. Echt oma.....ik zal u loslaten...
Maar niemand neemt mij al mijn herinneringen af. Een heel leven hebben we samen. Dat zal ik koesteren.
Oma, ik hou van u...
04 jul 2006 - bewerkt op 04 jul 2006
- meld ongepast verhaal
-
yeez
dinsdag 04 juli 2006 10:50
Sterkte -
ukkie
dinsdag 04 juli 2006 11:29
have faith
-
Lara
dinsdag 04 juli 2006 15:44
.......
-
plien
dinsdag 04 juli 2006 22:02
heel erg mooi geschreven, laat je het je oma ook lezen of niet?
in ieder geval sterkte ermee, want het zal niet moeilijk zijn haar los te laten, maar het gaat je lukken. -
Silmarwen
donderdag 06 juli 2006 10:39
een hele mooi brief heb je geschreven. echt ontroerend
heel veel sterkte met je omasil
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 jun 2006 Niet alleen sex.... 18+ ( 4 )
- O 22 jun 2006 Euforisch...
- O 22 jun 2006 Make me pure
- O 22 jun 2006 I love mr Robbie Williams !!!!!! ( 2 )
- O 21 jun 2006 Robbie Williams ( 2 )
- O 19 jun 2006 Blijf nou nog even...
- O 19 jun 2006 Liegen liefste
- O 19 jun 2006 De liefde voortaan....
- O 19 jun 2006 En dan kom jij.....
- O 18 jun 2006 Telefoonnummer ( 1 )
- O 17 jun 2006 Mail
- O 17 jun 2006 Sms
- O 17 jun 2006 Het schreeuwt in mij....
- O 17 jun 2006 Leven ( 1 )
- O 16 jun 2006 Eindeloos