Live stream

Mijn oma is dus niet zo lang geleden overleden aan buikkanker. Ze was dan ook 97 jaar en das best wel oud.
Ik had nog geld geregeld om haar te gaan bezoeken in de hospice.
Alles was ingepland. Toen werd de lockdown aangekondigd. Vanwege de shutdown mocht ik niet meer op bezoek komen.
Alle bezoeken werden gecanceld.
Daarna was mijn oma te verzwakt om bezoek te ontvangen.
Niet lang daarna overleed zij om 4:10 in de ochtend.
Vanwege corona een klein aantal mensen die aanwezig mochten zijn op de begrafenis.
We kregen een code toegestuurd voor de live stream.
De livestream is net beëindigd.
Wel jammer dat ze niet streamen wanneer mijn oma gecremeerd word, dus de oven in gaat.
Wel jammer, de afstand.
Zo onpersoonlijk, niet samen aanwezig kunnen zijn op je oma's begrafenis.
Eigenlijk hoort het niet zo.
Maar goed...

Het is wat het is..


Enkele ooms herkende ik niet eens op beeld.
Te lang geleden en het ouder worden veranderd mensen.
Mijn familie krimpt.
Het valt me op dat er veel sterfgevallen zijn door kanker.
Mijn vader kanker, mijn tante niet zo lang geleden ook kanker.
Nu mijn oma, kanker.
Mijn oma's broer was destijds ook overleden aan kanker.
Ik vind het opvallend.

De laatste jaren zijn er toch aardig wat familie leden overleden. Sommige heel erg jong nog.
Toen mijn oma was overleden moest ik wel heel erg huilen.
Omdat het raar is, gesloten hoofdstuk.
We gaan allemaal een keer dood. En als je 97 bent...

Als ik dood ben hoef ik igv geen suffe Jehovah's preek.
Ik kreeg er een beetje slaap van.
Als ik dood ben wil ik gewoon een vrolijke luchtige begrafenis.
Ik wil herdacht worden als schaamteloos, spectaculair en behoorlijk prettig gestoord!
Een vrije geest die dol is op kaartleggingen doen en altijd in beweging is. (was)
Oh en zingen op Smule niet te vergeten, tot groot ergenis van mijn buren.
Iemand die van theater en gekkigheid hield.
Hopelijk worden mensen vrolijk van mijn begrafenis.
Van mij hoeft het allemaal niet zo zwaar en formeel.
Familieleden hoeven ook niet te komen eigenlijk.
Met een heleboel heb ik geen contact, met mijn kinderen niet eens.
Boeit mij eerlijk gezegd ook niet echt.
Ze hoeven voor mij niet vooraan in de rij te gaan zitten.
Als ik er morgen niet meer ben dan hoop ik igv dat ik een vrolijke, kleurrijke begrafenis krijg.
Gewoon grappig en leuk want het leven heb ik eigenlijk nooit echt helemaal serieus genomen.
Ik zie het leven als een grote grap.
Vrolijk, spannend, sarcastisch, leuk, gestoord en gek.

Kweet eigenlijk ook nog niet precies wat ik wil.
Begraven of crematie.
Er is hier in Gelderland volgens mij een natuurgebied waar je zonder steen begraven word. Volgens mij is een boomstronkje je grafsteen of zo.
De vrije natuur spreekt mij eigenlijk heel erg aan.
Maar goed, ik heb nog niks zwart op wit staan.


Dood gaan we allemaal een keer.
Als je contract op aarde op is dan word je terug naar huis geroepen.
Ik geloof niet in een paradijs op aarde.
Dus ik verwacht eigenlijk niemand terug te zien. Noch mijn voorouders, vader,ooms, tantes, neven, oma..


Ons zielscontract is op.
Wie weet krijg ik in een volgend leven een nieuwe papa en mama, ooms en tantes en neven en nichten.
Who cares?
Loslaten is een onderdeel van het leven en de grootste uitdaging ever..

Vasthouden aan het oude doet alleen maar zeer!
Move on!
Laat los en ga verder met leven.


Ik laat alles en iedereen los wat mijn hoogste goed niet dient.




Ik ben trots op mijn oma ondanks dat zij echt een hele kattige en pittige tante was.
Ik vond haar eerlijk gezegd helemaal niet zo leuk.
Ze kon echt tegen je uitvallen en afsnauwen.
Mijn moeder vond haar een vreselijke schoonmoeder.
Mijn moeder sprak altijd slecht over mijn oma.
Mijn oma was een oersterke vrouw die heel veel van haar kleinkinderen heeft grootgebracht.
Mijn moeder zei dat mijn oma genoot van alle kinderbijslag die ze per kwartaal per kleinkind ontving.
Hahaha!




Ik en vele anderen doen het mijn oma niet na.
Kijk mij die niet eens 2 kinderen heeft weten groot te brengen.
Kijk mij die het fysiek en mentaal vaak niet op kan brengen om hele dagen te gaan werken, ergens op visite te gaan.
Mijn oma zorgde op haar 60e voor kleinkinderen. En nog lang daarna.
Ik doe het haar in de verste, verte niet na.
Haar moeder werd 102 jaar.
Mijn oma heeft haar moeder ook verzorgd en in huis gehad.
Haar moeder heeft ook voor een heleboel kleinkinderen gezorgd omdat hun moeder jong is overleden, volgens mij ook aan kanker in de baarmoeder of zo.


Dus de generatie van mijn oma dan, mijn oma en mijn overgrootmoeder waren gewoon hele zorgzame mensen, familie mensen.
Die eigenschappen heb ik persoonlijk niet op zo'n manier geërfd.
De nieuwe generatie is veel egoïstischer.
Ik zie mezelf mijn moeder niet in huis nemen en verzorgen. En eerlijk gezegd zie ik mijn kinderen dat ook niet voor mij doen.
De verhoudingen zijn heel anders en de verhoudingen zijn ook behoorlijk scheef gegroeid.



Ik vind het mooi dat mijn oma en haar moeder wel die zorgzaamheid voor elkaar hadden als familie en de discipline wat erbij komt kijken.

Loslaten gaat meestal gepaard met verdriet.
Want je weet dat die mooie tijden nooit meer terugkomen en dat de tijd gewoon te snel is gegaan...


R.I.P mijn lieve, strenge, kattige oma