Loslaten

Bij het opruimen van wat papieren kom ik ineens weer haar rouwkaart tegen.

We hadden al een aantal jaren geen contact meer. Het klinkt vast raar, maar ik kan niet zeggen waarom. Want dat weet ik niet. We hadden het altijd gezellig. Leerden elkaar kennen op de middelbare school, gingen weleens op stap, belden veel, spaarden om op onszelf te gaan wonen, kregen een eerste baan, leefden mee met de ander. Kortom, alles wat vriendinnen doen. Ze had een, bijna verslavende, energie om zich heen. Ik leerde haar vriend kennen, leuke vent met veel humor. Later, toen ik ook een relatie kreeg, bleek dat de twee mannen prima met elkaar overweg konden. Zij kregen twee zoons. De gezellige avonden werden er niet minder om. De kinderen sliepen bij ons terwijl we het regelmatig laat maakten. Als we bij hen waren dan zagen we de jongetjes in pyjama's op de bank. Ze waren een leuk maar ook explosief stel, als ze een verschil van mening hadden dan werd dat in ons bijzijn uitgevochten. Ze lieten een huis bouwen en we maakten de afspraak om snel langs te komen. Dat is er nooit meer van gekomen. Als ik belde dan werd er niet opgenomen. Mails werden niet meer beantwoord, geen reactie op kaartjes en brieven die ik stuurde. Na een jaar heb ik het opgegeven. Het was echt een rouwproces voor mij, had er veel verdriet van. Kon maar niet begrijpen waarom het zo abrupt eindigde. Vriend en ik hebben er veel over gepiekerd, wakker van gelegen, hebben de laatste avond samen tot in den treure geanalyseerd.

Na twee jaar stuurde ze mij een kaartje met de tekst 'Ik mis je zo, neem je contact met mij op' ? Ik belde haar gelijk maar kreeg haar voicemail. Ingesproken en daarna nog heel veel keren geprobeerd. Ook op mails werd niet gereageerd (terwijl ze wel aankwamen, kreeg geen foutmelding). Wat was ik teleurgesteld. Maar ik liet het achter me. Had geen andere keuze. Blijkbaar wilde ze toch geen contact.

We gingen verhuizen. Zag het nut er niet van in om een adreswijziging te sturen. Bovendien, als ze contact wilde dan waren er ook andere manieren om mij te bereiken. Op een gegeven moment hoorde ik dat haar relatie verbroken was. Daar schrok ik van. Maar aan de andere kant gebeuren dat soort dingen nu eenmaal.

Vorig jaar hoorde ik, via via, dat ze ernstig ziek was. Diegene kon mij helaas niet meer vertellen. Ik heb haar ouders een kaart gestuurd (omdat ik haar nieuwe adres niet had) met de tekst dat ik hoopte dat ze toch nog een tijd samen zouden hebben. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Een paar maanden later overleed ze. Ik kreeg een rouwkaart. En heb besloten om niet naar de crematie te gaan. Vooral omdat ik voelde dat ik geen deel meer was van haar leven. Al langere tijd. Wel heb ik een brief gestuurd aan haar zoons, ouders, zus, zwager, neven en iedereen die haar mist. In die brief heb ik herinneringen opgehaald, verteld wat ze voor mij betekende.

Ik heb het los gelaten. Zij heeft blijkbaar een reden gehad om geen contact meer te willen. Ik had graag gewild dat ze het mij verteld had maar misschien was dat te moeilijk voor haar. Dan hadden we het vast kunnen uitpraten. Terugkijkend hebben we een geweldige tijd gehad, dat koester ik.

Ze is 46 jaar geworden en laat twee puberzoons achter.

(zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Ontbijt: schaaltje brinta, scheutje melk en een banaan)
Tussendoor: pot groene thee (citroen)
(wandeling met hond, zeven minuten hometrainer, 20 situps)
Lunch: twee bruine bolletje met wat boter, casselerrib en paprika, glas water
Glas melk, twee glazen water, handje muesli
(wandeling met hond)
Avondeten: tartaartje met rode kool en twee aardappels, glas water
(met hond naar buiten)
Glas frambozenlimonade
(20 situps, acht minuten hometrainer)
Twee glazen water
19 aug 2016 - bewerkt op 19 aug 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Groningse
Groningse, vrouw, 53 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende