...loze beloftes...

Ik grijp naar het gevoel dat ergens ver weg drijft, elke keer net buiten bereik. Het glijdt als een droom tussen mijn vingers door. Een doffe echo van een gevoel achter latend dat ik niet kan plaatsen. Het doet me niets.

Opnieuw blijf ik achter in de duisternis. Dwalend, maar daar toch niet helemaal bewust van.

Ik kijk naar de lichten van andere mensen om hen heen. Vagelijk besef ik dat het me iets zou moeten doen, een emotie in me op zou moeten wekken. Stilletjes wacht ik. Mezelf tot het uiterste inspannend iets te voelen…

De duisternis wikkelt zich als een deken om me heen.
Vertrouwd.

Ik laat me meevoeren op een stroom die me maar al te bekend is. Het vertrouwde gevoel is bedrieglijk, want hoewel de belofte me in de oren wordt gefluisterd door de wind, vind ik er geen geluk.

Tijd rijgt zich aan elkaar als een eindeloos niets. Mijn lichaam beweegt. Mijn mond vormt de woorden die er van mij verwacht worden. Ik glimlach en lach, maar niets raakt me meer. De blik van die jongen glijd langs me heen en doet me niet genoeg om me uit mijn duisternis terug te halen. Mijn geest lijkt ergens boven me te zweven, verveeld. Wanhopig op zoek naar dat gevoel wat ik mis. Op zoek naar dat gene wat ik mis, maar waarvan de naam voor mij verborgen is.

Als van ver weg dringt de stem van mijn dirigent tot me door. “Ja P. kom jij maar hier vooraan zitten en probeer maar mee te spelen.

Verdwaasd knipper ik met mijn ogen en ik zie hoe P. op staat en naar de plek toe loopt waar ik had kunnen zitten als ik mijn baan had opgegeven en uit huis was weggelopen…

Ironisch dat ik nu juist probeer terug te klimmen naar die duisternis, de plek waar ik niets voel. De jaloezie van me probeer af te schudden, want ik mag P. net zo graag. De plek waar ik, ik ben. De loze beloftes. Beloftes die geen pijn doen als ze gebroken worden, omdat je er toch al niet in geloofde. Anders dan de beloftes hier.

Die raken je.

En dat deed pijn…