Luisteren naar gevoel #2 - eigen plek

Ik moet eraan denken om als/wanneer ik een eigen plek regel, dat ik standvastig ben met:

*Mam, ik wil niet dat je me helpt met het zoeken. Niet met de inrichting. Ga me geen links sturen of ideeën geven. Ik wil dit zelf doen. Als ik vragen heb stel ik die wel.

*Mam, je krijgt geen sleutel van mijn woning. Het voelt niet goed en dat is voldoende reden daarvoor. Ik wil strikt mijn eigen plek, en het voelt daarbij niet goed als jij een sleutel hebt en hoe ik dat verder regel en hoe ik me red is mijn zaak.

En als zij hier over blijft vragen, dan zeg ik dat ze dat niet moet doen.

En als ze zich daarin belemmerd voelt en dat gaat projecteren of blijven doorvragen of voorstellen bijvoorbeeld wanneer ik kwetsbaar ben.

Dan kap ik het contact af.

Mijn leven. Mijn keuzes. Wat heb ik nodig om me gelukkig te voelen?

Dan niet afhankelijk worden van anderen.

Niet met anderen mijn moeder gaan vervangen.

Zoals ik dat deed toen ik jonger was.

Zij heeft mij geleerd met haar opvoeding dat het makkelijker voelt om je leven uit handen te geven. Je wensen. Je keuzes.

Maar het is niet makkelijker.

Zeker niet met hoe ik als persoon blijk te zijn toen ik eenmaal afstand van haar kreeg door al het reizen naar mijn studie.

Door het slapen bij mijn vriend (ex) de helft van de tijd.

Des te meer merkte ik dat het beter voelt om zelf de touwtjes te hebben, ook in groepsprojecten.

Maar zelfs als dat niet, als dat niet gaat of als ik daar geen energie voor heb.

Wel de touwtjes van mijn leven.

Die had ik altijd al. Nu blijven vasthouden.

Beter een keer te veel bijten dan een keer te weinig.

Op school zei mijn moeder, sla mensen die je slaan. Wees egoistisch.

Nu ineens als ik ouder ben, pas op. Op je werk wil je niet als een probleempersoon aangewezen worden.

Moeder.

Dat werd jij en dat word jij omdat jij spelletjes speelt waarbij je je eigen grenzen laat overschrijden en vervolgens daar niet langer tegen kan.

En dan uithaalt. Als een hond die tegen een hoek gedreven wordt.

Fuck. Off.

In deze fase van mijn leven ben ik nog steeds liever een probleempersoon dan een deurmatje.

Maar anders dan zij begrijp ik dat er een middenweg is.

En was ik altijd al beter in staat om die te vinden.

Ik had gewoonweg een uitvoeringsprobleem wat betreft mijn grenzen aangeven. (En door de laatste jaren was ik vergeten hoe ik kon voelen waar mijn grenzen zijn. Vroeger kon ik ze wel voelen maar overschreed ik ze veel te vaak.)

Ik kan alles. Ook dit.