maandag 16 oktober 2006

heej.

vandaag zou mijn moeder 44 zijn geworden...
helaas werd ze maar 39.

vanacht had ik me eerste paniek aanval in maanden! echt in MAANDEN!!

ik weet niet wat de aanleiding is geweest.
van de verjaardag van me moeder heb ik nooit echt wat gehad omdat we er toen ze nog bij mij was er ook niet wat aan dee.

misschien komt het gewoon omdat ik zo ongelovelijk moe en kapot ben. ik begin een beetje erg opgebrand te zijn, of hoe ik het meest zeg, ik ben UITGEKUT!

vanacht kreeg ik een mega migraine aanval waarvan me ogen ook helemaal naar de tering gingen.
ook kon ik niet echt meer goed ademen, ik werd helemaal gek. doodsbang werd ik ervan.

uiteindelijk ben ik rond half 6 toch nog in slaap gevallen. omdat ik helemaal kapot was en me spieren het niet echt meer deden.

ik had marijna dus geprobeert te bellen maar die nam niet op. daar baalde ik heel erg van, maar vanochtend belde ze me op met sorry, want haar provider dee t niet ofzo. maar ze zei het zo van alsof het haar schuld was, maar hoe kan zij er nou wat aan doen als haar provider er om 3 uur snachts mee kapt??


rond een uur of 12 uit me bed gegaan. even gedousht, en de stad in gegaan.

ik weet van mezelf dat als ik een rot dag heb dat iets leuks voor mezelf kopen altijd werkt om me een klein beetje op te peppen. eigenlijk had ik een leuk paar schoenen gevonden maar die hadden ze niet meer in maat 36...
maar ik heb een heel mooi en netjes jasje gekocht van een heerlijke soepele stof.

om 4 uur naar de therapeut geweest. vond het heelfijn om even me ei over vanacht kwijt te kunnen want ik liep er ook al de hele dag mee in me hoofd.
ze was heel trots op me dat ik niks had geflikt enzo.
en ze was het met mijn theorie over iets moois voor jezelf kopen kompleet eens

rond een uur of 7 weer in slaap gevallen, was kapot.

ik ga zo weer slapen.

me spieren zijn helemaal op, me arm optillen doet pijn.
en die godverdomme tyfus mirgaine speelt alweer!!!!!!


ik hebme vader gevraagt of hij toch een afspraak kan maken bij me huisarts, want ik wordt er nu na 2 maanden toch aardig gek van. misschien heeft ze nu wel iets van een oplossing of kan ze iets van een testje gaan doen want echt veel langer kan ik dit niet aan.
ik ben wel al vaker er naar toe geweest of ze er misschien iets aan kon doen maar toen begon ze alleen maar te zeiken over dat ik te weinig at.
maar nu eet ik weer goed, en de mirgaine is niet echt weg ofzo...
hoop alleen wel dat ik nu niet weer zo fricking boos op haar wordt

ik heb ook eindelijk me oma eens opgebeld, dat stond namelijk al een aantal weken op me lijstje. maar vandaag moest het gewoon. ik vond het zelf ook wel fijn. ik schrok er wel van dat toen ze hoorde dat ik het was die belde dat ze spontaan begon te huilen....


ik ga zo maar eens slapen...



*damn, I miss someone who can hold me, I miss a shoulder to cry on, I miss someone who would not jude me... where is she??*



sleep tight.