"Mag ik je wat vragen?'

"Mag ik je wat vragen?'
Wie had het ooit gedacht... Ik die iets voor zou stellen..
ik zelf in ieder geval niet..
Ik zie mezelf nog iedere dag afdruipen van de Bavo school. Iedere dag weer dat gezeik. Iedere dag weer gepest worden, iedere dag weer de sukkel zijn. Waarom? Ik weet het niet, wist ik het maar. Ergens zo rond de 40 jaar zag ik mezelf met een oerlelijke heks trouwen, en ergens met een uitkering op de bank hangen...

En nu?
Nu, zit ik allemaal bellende mensen te corrigeren, terwijl ik onder werktijd gebeld word door familie en vrienden, of ik wil helpen met hun virusproblemen. Help ik een vriend met een nieuwe vriendin en wat problemen, en woon ik op mezelf.

Zou ieder kind dat denken? dat hij niets voorstelt? dat hij nooit wat wordt? Of heeft het aan mezelf gelegen. Nog vreemder is, dat ik mezelf af en toe echt te druk vind. Ineens teveel te doen. Teveel mensen die afhankelijk zijn, teveel vriendinnen, teveel vrienden, veel te veel verantwoordelijkheid! Maar misschien voel ik dat 'teveel verantwoordelijkheid hebben' juist zo aan, omdat ik dan soms nog denk dat ik niets voorstel, en dat ik dat niet aankan.

Trots ben ik in ieder geval.
Ik woon op mezelf, ik red dat, ik heb een baan, sinds kort ook met redelijke verantwoordelijkheid, ik heb vriendinnen gehad, ik heb wat meegemaakt, eindelijk stel ik wat voor..
en heel af en doe durf ik dan te denken "Laat me met rust, zoek het ui!' als er dan weer iemand opbelt of naar me toekomt, om wat te vragen van mij!

Maar stiekem wel blijven doen hoor allemaal!
C.