Mama,
Dat is een woord, waar ik je al een hele lange tijd niet meer mee heb aangesproken. In mijn gedachten, in mijn bewoordingen en mijn omschrijvingen duidt ik je aan als mijn moeder of hun moeder. Ik heb geprobeerd om mezelf aan te leren om je alleen nog bij je voornaam te noemen, maar het is me niet gelukt. Misschien omdat ik je nog steeds te dicht in mijn hart draag.
In haat, woede en zelfs nog steeds een zieke vorm van liefde, zie ik je nog steeds als mijn moeder. Je bent degene die me gemaakt heeft. Niet een van je meest verstandige beslissingen, maar er schijnen genoeg mensen te zijn, die je dat willen vergeven.
Er zijn dagen dat ik je overal van wil beschuldigen, de dagen dat ik dat niet wil doen, zijn zeldzaam. Zelfs vandaag zal ik nog steeds venijnige opmerkingen onder de gordel willen schuiven. Er zijn ook dagen, dat ik je alleen maar wil vragen waarom. Maar ik vermoed dat je het zelf niet eens weet. Ik zou je er graag van willen beschuldigen, dat je me zo heb gemaakt, om je eigen sadistische genot. Maar ergens schuilt er in mij nog steeds een naïviteit, die me zegt, dat iemand dat niet kan doen. Het is kwaadheid dat me dat zegt en zelfs al zou het inderdaad waar zijn, dan nog wil ik het eigenlijk niet geloven.
Er zijn momenten dat ik je ervan beschuldig, dat je me zo behandeld heb, als je heb gedaan, omdat je het middelpunt van je eigen universum was. Dat geloof ik nog wel, nog steeds. Maar nu ik zelf in zie, hoe makkelijk het is om daar in te vervallen. Is het bijna onmogelijk om daar nog kwaad om te blijven. Vergeet de bijna niet. Het is niet onmogelijk.
Ik kan je overal de schuld voor geven, maar uiteindelijk is dat niet waar het om draait. Het gaat erom dat ik je los moet laten. De woede, de haat en zelfs die liefde. Vergeven en vergeten zal ik niet kunnen, maar ik hoop dat je slijt naar een staat van onzichtbaarheid. Ergens waar ik het niet meer kan zien. Enkel nog onverschillig voelen. Zelfs al zou ik het je kunnen vergeven, dan nog denk ik niet dat jij nog in staat ben om mij te vergeven en eigenlijk laat dat me koud.
Het is alleen jammer dat je nog steeds weet, hoe je me wel kan pijn doen. Dat je weet, hoe je moet bespelen en hoe ik dans voor je, als een willoze pop. Maar zelfs daar kom ik over heen. Er zal een ander zijn, voor wie ik zal dansen. Een waarbij mijn touwtjes niet meer nodig zijn.
Je dochter
In haat, woede en zelfs nog steeds een zieke vorm van liefde, zie ik je nog steeds als mijn moeder. Je bent degene die me gemaakt heeft. Niet een van je meest verstandige beslissingen, maar er schijnen genoeg mensen te zijn, die je dat willen vergeven.
Er zijn dagen dat ik je overal van wil beschuldigen, de dagen dat ik dat niet wil doen, zijn zeldzaam. Zelfs vandaag zal ik nog steeds venijnige opmerkingen onder de gordel willen schuiven. Er zijn ook dagen, dat ik je alleen maar wil vragen waarom. Maar ik vermoed dat je het zelf niet eens weet. Ik zou je er graag van willen beschuldigen, dat je me zo heb gemaakt, om je eigen sadistische genot. Maar ergens schuilt er in mij nog steeds een naïviteit, die me zegt, dat iemand dat niet kan doen. Het is kwaadheid dat me dat zegt en zelfs al zou het inderdaad waar zijn, dan nog wil ik het eigenlijk niet geloven.
Er zijn momenten dat ik je ervan beschuldig, dat je me zo behandeld heb, als je heb gedaan, omdat je het middelpunt van je eigen universum was. Dat geloof ik nog wel, nog steeds. Maar nu ik zelf in zie, hoe makkelijk het is om daar in te vervallen. Is het bijna onmogelijk om daar nog kwaad om te blijven. Vergeet de bijna niet. Het is niet onmogelijk.
Ik kan je overal de schuld voor geven, maar uiteindelijk is dat niet waar het om draait. Het gaat erom dat ik je los moet laten. De woede, de haat en zelfs die liefde. Vergeven en vergeten zal ik niet kunnen, maar ik hoop dat je slijt naar een staat van onzichtbaarheid. Ergens waar ik het niet meer kan zien. Enkel nog onverschillig voelen. Zelfs al zou ik het je kunnen vergeven, dan nog denk ik niet dat jij nog in staat ben om mij te vergeven en eigenlijk laat dat me koud.
Het is alleen jammer dat je nog steeds weet, hoe je me wel kan pijn doen. Dat je weet, hoe je moet bespelen en hoe ik dans voor je, als een willoze pop. Maar zelfs daar kom ik over heen. Er zal een ander zijn, voor wie ik zal dansen. Een waarbij mijn touwtjes niet meer nodig zijn.
Je dochter
29 mei 2006
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 31 mrt 2006 Adopteren ( 10 )
- O 29 mrt 2006 Waarom?
- O 29 mrt 2006 Past ( 1 )
- O 29 mrt 2006 Bizar ( 1 )
- O 29 mrt 2006 26 uur
- O 29 mrt 2006 23 uur
- O 28 mrt 2006 Ironie ( 3 )
- O 25 mrt 2006 Dagje uit met een mixje PD en een snufje sushi ( 2 )
- O 22 mrt 2006 Streep ( 2 )
- O 21 mrt 2006 Hmm ( 1 )
- O 19 mrt 2006 Teveel ( 4 )
- O 18 mrt 2006 Bored!!
- O 18 mrt 2006 Schandaal ( 9 )
- O 17 mrt 2006 Rebellious ( 3 )
- O 17 mrt 2006 Doe me geen pijn.. ( 1 )